Ik kan niet echt zeggen dat ik uitgerust was voor deze show daags na ons eerste indoor festival GRIMM Extreme Fest. Maar wat ik lichamelijk miste aan energie, maakte ik ruimschoots goed aan enthousiasme. Deze show is immers een laat geschenk voor mijn verjaardag afgelopen december. De vriend in kwestie die me het ticket cadeau deed zweert dat het toevallig is dat het optreden op Valentijnsdag valt en dat ik er verder niets moet achter zoeken. Liveshows binnen dit genre zijn redelijk nieuw voor mij. Het ‘djent’-fenomeen was me uiteraard reeds bekend via Meshuggah en hoewel ik de Zweden van tijd tot tijd kan appreciëren wordt het nooit één van mijn favoriete bands. Het genre trok pas echt mijn aandacht toen ik in 2014 het album The Migration van Scale The Summit ontdekte. Met deze plaat ging een nieuwe wereld voor me open en begon ik dieper te graven naar andere bands. Het Britse Tesseract gaat nu al enige tijd mee in het wereldje van dit subgenre en ik was dan ook blij via hen dieper ondergedompeld te kunnen worden in deze stijl.

We werden deze avond opgewarmd door het Amerikaanse The Contortionist. Hun album Language was voor mij één van de top releases van 2014 en ik raad iedereen die deze band nog niet kende aan dit plaatje te beluisteren. Terwijl hun roots duidelijk in deathcore liggen met Exoplanet uit 2010, tilde de band met Language hun samenspel naar een heel nieuw niveau. Het is in mijn ogen een meer ontwikkelde plaat dan voorganger Intrinsic (2012). Het andere grote verschil is zanger Michael Lessard. Live maakte deze afgetrainde frontman een goede indruk. Hij legt emotie in zang én bewegingen. Terwijl hij soms met robotachtige bewegingen meevloeit op de muziek, ging hij ook geregeld op die knieën zitten om de overige vijf bandleden het voortouw te laten nemen met hun heerlijke riffs en melodieën en zichzelf zo uit de spotlight te zetten. Een ontzettend sterke live performance van The Contortionist en dit was nog maar het voorprogramma.

We waren redelijk verbaasd toen de lichten snel na afbreken van het materiaal van The Contortionist alweer uitgingen en er een ambient noise intro begon te spelen. Het podium baadde in een paarse belichting met enkel de drumkit opgesteld. Versterkers waren niet aanwezig en de soundcheck gebeurde terwijl de ambient geluiden bleven doorlopen. Na ongeveer 20 minuten hadden we wel al door dat dit gewoon een heel speciale manier van opstellen was van Tesseract… Het was wel snel duidelijk waarom de band zoveel ruimte vrijhield op het podium. Dit liet hun toe spots en belichting veel lager op het podium te plaatsen en een hele speciale lichtshow te bieden. De diffuse paarse gloed die er op het podium hing werd bij opkomst van de band gebundeld in verscheidene stralen die langs de groepsleden en net over het publiek schenen. Na opener ‘Phoenix’ excuseerde zanger Tompkins zich voor mogelijke onderbrekingen tijdens de show door ziekte van sommige bandleden. Een onterechte vrees want de band leverde een topprestatie af zonder onnodig lange pauze. Tompkins zelf was goed bij stem en we kregen een goede mix te horen van alle drie de full albums van Tesseract, waaronder dus ook het uitmuntende Polaris. Deze plaat haalde mijn persoonlijke top 10 van 2015 net niet omdat ik voorrang gaf aan het nieuwe album van Voices From The Fuselage met ex-zanger Ashe O’Hare achter de microfoon. Zowel O’Hare en Tompkins hebben een meesterlijke stemcontrole en doen mijn gebruikelijke nood aan brute grunts makkelijk vergeten. Sterker nog, als ik één kritiek moet geven op deze show is het dat de brute vocals van bassist Amos Williams zeker niet de beste zijn live. Dit maakt hij echter ruimschoots goed door zijn schitterende baslijnen en het sublieme gebruik van pop en slap technieken. Deze komen live nog zoveel beter tot hun recht dan op het album. Persoonlijk vond ik het concert puur genieten van begin tot de laatste noot van ‘Conceiling Fate Pt. 1: Acceptance’. Het einde van de show kreeg nog een hilarisch vervolgstukje toen de band het podium verliet op de tonen van D.I.S.C.O. van Ottowan en alle lage spots plots centreerden op de wel gekende discobol aan het plafond van de Biebob. Zelden mensen zo uitbundig richting de uitgang zien dansen!