Op 4 juni vond er in het Oost-Vlaamse Oosterzele opnieuw Summerrock plaats. Een ambitieus festival die vorig jaar mooie namen kon presenteren waaronder Ostrogoth, Tygers of Pang Tang en Vicious Rumours. Ook de line-up van dit jaar zag er veelbelovend uit, dus Grimm ging met plezier langs. Terwijl de editie vorig jaar nog plaatsvond in open lucht te Erpe-Mere 10 kilometer verderop, werd er nu gekozen voor concertzaal Ambacht te Oosterzele. De organisatie argumenteerde dat dit hen toeliet tot later op de avond muziek door te spelen. Met een vroege start om 13u30 en de laatste noten rond 1u30 stelden zij dan ook een affiche samen van maar liefst 10 lokale en internationale bands. Terwijl de voorverkoopprijs van €20 hiervoor best schappelijk is, was de prijs aan de kassa met €30 direct een pak hoger. Des te meer omdat de organisatie deze prijs vasthield en laatkomers ook nog voor de drie laatste bands deze volle prijs liet betalen. Wat kregen bezoekers hiervoor in de plaats?
Om te beginnen een band die intussen wel bekend moet zijn bij het Grimm publiek. Wildheart timmert hard aan de weg en is dan ook geregeld op heel wat locaties in Vlaanderen (en soms al erbuiten) te zien. Vandaag moesten zij helaas aantreden voor een vrijwel lege zaal. Toen ik iets voor de start van hun show de zaal betrad stond er weliswaar al wat volk, maar bij nadere inspectie bleek dit voornamelijk medewerkers van het festival te zijn. Best een vreemd zicht als je als gast omringd wordt door louter crew T-shirts. In elk geval liep de bediening van de pintjes hierdoor wel pijlsnel. Zo stond ik genoeg gehydrateerd klaar voor de hardrock en glam van deze kerels uit Ninove. Zij lieten duidelijk de lage opkomst niet aan hun wilde hart komen en speelden alsof ze voor een volle zaal stonden. Ook dit is professionalisme, steeds het beste van jezelf geven ook al staat er misschien maar tien mensen te applaudisseren. En verdorie, wat blijven hun nummers toch aanstekelijk! Sinds kort hebben ze ook hun debuutalbum uit en ik liet het dan ook niet na een exemplaartje te bemachtigen. Verwacht je binnenkort op deze site aan een review!
Na de jonge honden van Wildheart bestegen de ervaren rotten van Drakkar het podium. Deze band ontstond in 1983, ettelijke jaren voordat deze auteur nog maar geboren was. De band kent echter een woelige geschiedenis met vele hiaten. Het vijftal dat hier vandaag staat te spelen zit echter vol energie en doet me afvragen waarom deze mannen niet al meer potten gebroken hebben. Zanger Leny Anderssen rent rond als een hyperactieve twintiger en zoekt het publiek op. Met een klok van een stem en de speed/heavy metal van de rest van de muzikanten brengt Drakkar een intense set met een hoog tempo. Een rustmoment in de show ontstaat wanneer men een grote poster van overleden gitarist Thierry Del Cane op het podium plaatst samen met zijn gitaar. Een pakkend eerbetoon aan een te vroeg verloren kameraad die ook bij het publiek op veel respect kan rekenen.
Na mijn interview met T.A.N.K. kon ik nog de laatste twee nummers meepikken van Rik Priem’s Prime. Terwijl de zaal al ietsje voller stond, bleef het enthousiasme van het publiek redelijk koeltjes bij deze melodische heavy metal. Technisch voortreffelijk gespeeld, maar de band leek al een deel van zijn speelplezier verloren te hebben aan het einde van hun set door de lauwe reacties.
Met zo een diversiteit aan subgenres op de affiche kan je je beginnen afvragen of het publiek voor een bepaalde band zou komen of wacht op de grotere namen later op de dag. Opvallend is dat ook de gemiddelde leeftijd van het publiek wat ouder ligt. Er zijn amper toeschouwers aanwezig van studentenleeftijd. Hier zit de lopende examenperiode ongetwijfeld voor iets tussen. De organisatie koos wat dit betreft een uiterst ongelukkige datum uit. De dag is echter nog jong dus laten we niet wanhopen. Alvorens ik vertrek voor een interview met Nervosa zie ik nog enkele nummers van het Waalse Komah. Hun show kent een valse start door ernstige fouten van de geluidstechnici. Terwijl de gitarist Luigi Chiarelli vroeg om het volume van zijn gitaar te verhogen, hoorden we enkel de bas luider worden. Het verschil zit hem in de twee extra snaren, mensen… De band was duidelijk not amused. Ondanks alle technische problemen zette Komah een intense en strakke show neer. Hun groovy metalcore die met momenten neigt naar Machine Head en landgenoten Spoil Engine leek voor het eerst deze dag toch enkele hoofden in beweging te brengen.
Tijd voor de Braziliaanse thrashers van Woslom om het podium te betreden. Braziliaanse bands zijn niet bepaald talrijk in aantal op Europese podia en samen met Nervosa had Summerrock er plots twee op één dag. De band kent een goede start met eindelijk wat meer mensen in de zaal. Hun muziek heeft met momenten veel weg van old school Metallica met een rauwere stem. Zanger Silvano Aguilera brengt zelfs het Hetfield snorretje inclusief bakkebaarden terug van weggeweest. Opnieuw is het echter het publiek dat het laat afweten door halverwege de show richting toog of uitgang te lopen.
De band die echter het meest te lijden had onder het moeilijke publiek was Crossing Edge. Deze Oostenrijkers brengen emotionele metalcore en trokken alvast mijn aandacht met een soundcheck van Triviums ‘In Waves’. Ook de eigen nummers zouden met een juist publiek voor heel wat sfeer gezorgd hebben. Het grootste aantal mensen was echter helaas buiten de zaal te vinden in plaats van binnen. Mijn respect voor deze jonge kerels en vooral zanger Bernhard Klausner die de weinige enthousiastelingen charmeert met zijn gezonde dosis zelfrelativerende humor.
Hierna was het de beurt aan het Franse T.A.N.K. (Think of A New Kind). Ik had zanger Raf Pener al gewaarschuwd voor het moeilijke publiek tijdens ons interview en de band beloofde alles uit de kast te halen om de hoofden in de juiste richting te draaien. Terwijl het geluid niet ideaal stond, slaagde deze band er met zijn pletwals aan energie als eerste in een groter deel van het wispelturige publiek te houden. Dit is een ambitieuze band die al op Wacken en Hellfest mocht spelen en met hun moderne melodeath op deze dag alvast één nieuwe ziel gewonnen heeft.
Het tempo ligt hoog voor de stage crew want elke 20 minuten staat er alweer een nieuwe band klaar om het lome publiek voor zich te winnen. Monument is een Britse heavy metal band pur sang. De vergelijking met Iron Maiden is nooit ver te zoeken en ook zanger Peter Ellis (ex-White Wizzard) heeft duidelijk veel naar beelden van Bruce Dickonson gekeken. Een band die absoluut top is binnen hun genre, maar helaas verloren is aan dit publiek. Zij zijn de enige die bisnummers spelen vandaag, maar dan wel op die manier dat ze zelf terug het podium betreden aangezien er geen ziel kraaide naar meer. Een iets of wat ongemakkelijk moment toch wel.
Wat heb je dan nodig om dit publiek voor je te winnen? Blijkbaar een all female thrashmetal band uit Brazilië. Nervosa kan met recht en reden de winnaar van de avond genoemd worden. Zangeres-bassiste Fernanda Lira weet het publiek voor zich te winnen met haar demonische stem, kletterende basklanken en overvloedige dankjewels tussen elk nummer. Ze leek schijnbaar telkens te vergeten dat de kabel van haar instrument veel te kort was voor de ruimte die ze wou opeisen op het podium en werd dan ook zichtbaar beperkt in haar enthousiasme. Waar de meeste muzikanten bier of water zouden verkiezen op het podium nipte zij geregeld van een glas rode wijn. Naast ouder materiaal krijgen we ook nummers van het nieuwe Agony te horen. Vers van de pers aangezien deze plaat pas een dag eerder uitkwam (Lees onze review hier!). Drumster Pichu Perraz gooit er op het einde nog een heuse drumsolo uit waar ze knap enkele Braziliaanse sambaritmes combineert met het stevigere werk. Ditmaal liet het publiek wel van zich horen, hoewel dit iets te vaak kwam van beschonken mannen die uit waren op wat aandacht van deze dames. Na een eerdere poging van T.A.N.K. bleef ook Fernanda’s oproep voor een moshpit helaas onbeantwoord. Hoe dan ook, de drie dames van Nervosa slaagden erin de zaal semi-gevuld te houden gedurende hun show met rauwe thrash.
Dit was dan weer in schril contrast met het aantal toeschouwers dat resteerde voor de headliner van de avond, Ancient Rites. De technische problemen met de microfoon van Gunther Theys zorgden opnieuw voor een valse start. De wederopstanding van deze iconische Vlaamse band kende weinig interesse bij het Summerrock publiek. Terwijl oude nummers als ‘Thermopylae’ en ‘Victory or Valhalla’ van onder het stof werden gehaald, zakte het aantal mensen in de zaal gestaag van een optimistische vijftigtal naar een ronduit schrijnende twintig toeschouwers. Een spijtig einde van een muzikaal geslaagde dag.
De bands die ik na hun shows in de zaal sprak verbloemden de situatie nog enigszins door het publiek te omschrijven als ‘verlegen’. Dit is echter te veel lof. Terwijl je op deze editie van Summerrock heel wat leuke ontdekkingen kon doen, haalde het publiek de kwaliteit van de shows naar beneden door hun ronduit apathische houding. Zonde.
