Op 28 februari was ik in Vosselaar voor een avondje gevuld met heavy en power metal. Toen ik de zaal betrad was er al veel volk aanwezig – we spreken dan ook over een zeer populair genre. Een topper als Primal Fear kon ongetwijfeld op een grote opkomst rekenen. Ook voor de andere acts van deze avond, het Duitse Brainstorm en de Canadezen van Striker, lagen mijn verwachtingen hoog!

Het is steeds leuk voor een supportact om een show te starten in een reeds goed gevulde zaal, het publiek had dan ook duidelijk zin in een feestje en Striker begon meteen met veel energie te spelen. In het begin kwam het geheel behoorlijk chaotisch over, maar dit verbeterde wel naarmate de set vorderde, niemand leek zich hier in ieder geval iets van aan te trekken want de respons van het publiek was over de hele show geweldig. Dit kwam ook omdat vooral zanger Dan Cleary en gitarist Tim Brown goed inspeelden op het publiek, ook de goedlachse drummer was een plezier om naar te kijken. De drummer stond met zijn drumstel redelijk op de voorgrond waardoor er redelijk weinig bewegingsruimte was voor de andere bandleden, maar deze trokken zich hier niets van aan en sprongen vrolijk van hier naar daar. Muzikaal speelde deze band op een vrij hoog niveau voor een beginnende band, je zag dat alle vier de muzikanten zeer gedreven waren. Ze waren een perfecte publieksopwarmer en ik ben zeker dat van hen nog zullen horen in de toekomst.

De Duitsers van Brainstorm brachten voor ons deze avond een stevige portie power metal. Eigenlijk zouden ze deze zaal perfect op hun eentje kunnen vullen (en dit hebben ze in het verleden al gedaan). Met de geweldige livereputatie die ze hebben en de release van hun elfde studio album verwachtte ik natuurlijk zeer veel van deze show. De nogal ludieke, circusachtige intro bracht meteen een vrolijke sfeer naar boven. Met veel energie werd er begonnen aan de set met het nieuwe The World to See. Aan interactie ontbrak het zeker niet: iedereen werd meteen aangespoord om mee te feesten en dat werd dan ook vol overtuiging gedaan. De krachtige stem van zanger Andy B. Franck viel ook dit keer niet tegen; deze vormde de hele show lang een perfect geheel met de muziek. Opmerkelijk was het gebruik van de vele felle en kitscherige kleuren, het gaf de energieke show nog meer inhoud. Met Firesoul en Fire Walk With Me werd het tempo en het energie-peil hoog gehouden. Er werd ook een plaatsje vrijgehouden in de set voor een klassieker als Highs Without Lows. Iedereen op het podium leek het perfect naar z’n zin te hebben, er werd constant van plaats gewisseld en de dynamiek die er was tussen de bandleden was gewoon prachtig om te zien. Misschien lag dit wel aan het feit dat het deze avond de laatste show van de tour was.

Het hoogtepunt van deze show was ongetwijfeld het lied We Are…, eveneens afkomstig van hun nieuwe plaat Scary Creatures. Dit lied werd opgedragen aan de slachtoffers van terroristische aanslagen over de hele wereld. Het lied heeft een prachtige melancholische intro en breekt uit tot een energetische meezinger van formaat. Ook het stembereik van Andy B. Franck werd hier in de verf gezet. De gigantische drum (die later ook bij Primal Fear zou opvallen), zorgde voor een extra schel geluid dat goed bij deze muziek past. Er volgden nog enkele mooie momenten met het epische Shiva’s Tears, het gemeen klinkende How Much Can you Take en het meeslepende Falling Spiral Down. Afgesloten werd gedaan met All Those Words van het gelijknamige album uit 2005. Met een setlist van een dik uurtje werden er tien songs op ons afgevuurd en dit mochten er voor mij gerust nog enkele meer zijn.

Setlist:

Intro: Nellie the Elephant (The Toy Dolls song)
The World to See
Firesoul
Fire Walk With Me
Highs Without Lows
We Are…
Worlds Are Comin’ Through
Shiva’s Tears
How Much Can You Take
Falling Spiral Down
All Those Words

Dan was het tijd voor een rotsvast begrip in de heavymetalwereld, de zaal was alvast méér dan opgewarmd! Na een intro die ze leenden bij Led Zeppelin, kwamen de Duitsers op het podium. Begonnen werd gedaan met het oudere nummer Final Embrace, frontman Ralf zette met zijn geweldige uitstraling meteen de hele zaal op z’n kop. Over de gehele show was er een mooie afwisseling tussen oude en nieuwe songs, beiden gingen er als zoete broodjes in. Op een show als deze valt niet zeer veel aan te merken, plezier is waar het om draait en de hele show was gevuld met momenten van ambiance. Bij een nummer zoals The Sign of Fear, waar Ralf zijn hoogste bereik haalde, was niet te merken dat dit de laatste show van de tour was. Kort hierna werden we getrakteerd op een drumsolo van formaat, de nieuwe drummer Francesco Jovink leek wel Animal van de muppetshow, hij wierp zich volledig in de strijd.

Toch moet gezegd worden dat het publiek rustiger en stiller werd naarmate de set vorderde, dit lag alvast niet aan de band, maar aan de warmte die de zaal transformeerde in een sauna. Tegen het einde van de show was dit bijna niet meer vol te houden. Het iets tragere lied The Sky is Burning trok de aandacht, de prachtige manier waarop dit gebracht werd, deed de hele zaal even stiller worden. Met het lied Chainbreaker van de eerste cd, werd nogmaals bewezen dat Ralf kan uithalen als de beste; er werd volop meegezongen met dit lied. Doorheen de show kwamen zowel Ralf als gitarist Matt Sinner regelmatig aan het woord tussen de songs door. Iets voor de encore volgde er een lang dankwoord aan de bandleden, crewleden en natuurlijk het publiek. Dit moment werd gevolgd door een hartverwarmende knuffel tussen Ralf en Matt. Na een korte pauze kregen we een balad van formaat te horen: het krachtige Fighting the Darkness liet de hele zaal nog een laatste keer genieten van de geweldige harmonie tussen de band. Afgesloten werd gedaan met Running in the Dust.

Setlist:

Final Embrace
In Metal We Trust
Angel In Black
Rulebreaker
Sign Of Fear
Seven Seals
Drum Solo
Angel Of Mercy
The End Is Near
Rollercoaster
The Sky Is Burning
Nuclear Fire
When Death Comes Knocking
Chainbreaker
Metal Is Forever

Encore:

Fighting The Darkness
Running In The Dust