Het vroege startuur van 19u dwong ons ruim op voorhand te vertrekken om de ergste files voor te blijven. De tram vanuit de P&R-parking zat afgeladen vol, dus we konden al vermoeden dat er ook in het Sportpaleis iets te doen was. Er heerste dan ook enige verwarring bij aankomst aan de site van de Lotto Arena en het Sportpaleis. Bij het verlaten van de tramzone werden we verwelkomd door stevige beats van een dj en de rijen voor beide evenementen leken wat in elkaar over te lopen. De donker geklede bezoekers vroegen dan ook aan de mensen die duidelijk in feeststemming waren voor welk event ze hier waren. Blijkbaar ging in het Sportpaleis een feestje door van Dimitri Vegas & Like Mike. Het leek even alsof Graspop en Tomorrowland voor één avond naast elkaar lagen.

De verwarring en daarbij horende vertraging aan de ingang maakte dat Amorphis al aan het tweede nummer zat toen we het middenplein betraden. De line-up van vanavond was mogelijk wat te zacht voor de diehard Arch Enemy fans en misschien wat te hard voor de overgrote meerderheid aan Nightwish fans. Amorphis bood een mooi compromis tussen beiden met hun melodische metal die nu eens neigt richting death metal, dan weer naar zachtere sferen. Amorphis kan putten uit uitstekend materiaal van hun nieuwste plaat ‘Under The Red Cloud’. Een album dat naar mijn gevoel in vele top tien lijstjes zal te vinden zijn deze periode. Na hun passage op Graspop deze zomer met de brute verjaardagsshow voor 20 jaar ‘Tales from the Thousand Lakes’ ging het er vandaag een pak rustiger aan toe. Maar desalniettemin een voortreffelijke show die helaas geplaagd werd door ondermaatse geluidskwaliteit.

Een kwaal waar ook Arch Enemy niet aan ontsnapte. Het leek dat de geluidstechnicus pas tegen het vierde nummer wijs geraakte uit zijn bedieningspaneel en de kwaliteit naar een acceptabel niveau tilde. Of het moet zijn dat het me op dat moment minder uitmaakte omdat er toen eindelijk een moshpit uitbrak. Daarvoor hadden nochtans energieke nummers als ‘War Eternal’ en ‘Ravenous het publiek niet weten te beroeren. Dat de gemiddelde Nighwish fan iets minder open staat voor dit gewelddadig vertier wist ook frontvrouw Alissa en zij nam genoegen met enthousiast klappen in de handen of springen op de tonen van ‘No Gods, No Mercy’. Arch Enemy tourt intussen al bijna twee jaar de wereld rond met War Eternal en ook Jeff Loomis is intussen al goed in de band gerodeerd. Vermoedelijk zullen ze na deze tour werk maken van een opvolger met deze geweldige line-up. Als ik de zwartharige Sharlee D’Angelo op bass, roodharige Michael Amott en blonde Jeff Loomis op de gitaar naast elkaar zie spelen, denk ik nog steeds dat dit de enige K3 is die voor mij telt. En je krijgt er dan nog een de blauwharige Alissa gratis bij. Wat een energie heeft die vrouw!

Maar goed, het overgrote deel van het publiek kwam uitdrukkelijk voor Nightwish. Velen zullen al met zangeres Floor Jansen in deze bezetting kennis gemaakt hebben tijdens Alcatraz de afgelopen zomer, maar dit was de eerste zaalshow die volledig in het teken stond van hun laatste album Endless Forms Most Beautiful. De band speelde maar liefst zeven nummers vanop het nieuwe album. Terwijl de discussie steeds gaat over welke zangeres nu Nightwish voorstelt, wordt zo vaak de invloed van Tuomas Holopainen over het hoofd gezien. Hij is en blijft het muzikale brein achter deze band en je merkt dat zijn hij zijn voorliefde voor filmmuziek de laatste jaren alleen maar meer heeft laten doorsijpelen in Nightwish. Het klassieke repertoire komt daardoor minder aan bod en de muziek wordt op vele momenten opgevrolijkt door het andere nieuwe bandlid Troy Donockley, die verscheidene folkinstrumenten hanteert. Tussenin de nieuwe nummers van EFMB krijgen we voornamelijk nummers voorgeschoteld uit Imaginaerum en Dark Passion Play. Ik kan het niet laten om tijdens de show te denken: “Dit is hoe Nightwish had moeten klinken tijdens de periode met Anette Olzon”. Floor Jansen blijft een geweldige keuze en dat kan ze helemaal bewijzen tijdens de uitvoering van Ghost Love Score. De live videoclip van hun show op Wacken 2013 trok zelfs de meest hardnekkige twijfelaars over de streep. En jawel, ook nu gingen de haren op mijn arm rechtovereind staan bij de sublieme uithalen die ze hier met haar stem brengt. Een ander speciaal moment tijdens de show was ‘While Your Lips Are Still Red’. Een nummer geschreven door Marco en Tuomas voor de Finse film Lieksa en dat daardoor een beetje buiten de officiële Nightwish catalogus valt. Volgens velen een spijtige keuze omdat ze hooptenop meer ouder materiaal, maar aangenaam genieten voor mij. Wie oud materiaal wou horen kwam aan zijn trekken toen ‘Stargazers’ van op het album Oceanborn (1998) nog eens van onder het stof werd gehaald. Doorheen de show konden we genieten van een indrukkende led wall met animaties op de muziek en ook het gebruik van de nodige dosis vlammen en vuurwerk werd niet geschuwd. Dit extra showelement verklaarde wel de iets hogere ticketprijs. De show van twee uur werd afgesloten met ‘The Greatest Show On Earth’ en daar ligt voor mij dan ook het enige minpunt aan de show. Tuomas heeft zich de afgelopen jaren telkens meer laten gaan met minstens één lang episch nummer. Denk aan The Poet and the Pendulum (Dark Passion Play, 13:54) en Song of Myself (Imaginaerum, 13:40). En dus nu ‘The Greatest Show On Earth’ en zijn volle 24 minuten. Terwijl ik het verhaal achter het nummer nu beter begrijp dankzij de indrukwekkende animaties, haalde het voor mij de climax van de show helaas naar beneden. Enkele kleine verschuivingen in de setlist, afsluiten met een knaller als Ghost Love Score en het publiek was blijven staan met opengesperde mond. Hoe dan ook, toen Richard Dawkins uitverteld was en de glitters waren gaan liggen zag ik heel wat tevreden gezichten langzaam richting tram en parking slenteren. Een geslaagde avond metal in de Lotto Arena!