Het was de afgelopen vier jaar absoluut niet stil. Het Raketkanon loste het ene schot na het andere en het Onmens genaamd Sigfried Burroughs (Bert Minneart) kwam de muzikale wereld op zijn kop zetten. Maar nu verdwijnen deze even naar de achtergrond want Kapitan Korsakov is terug van weggeweest met een gloednieuw album. Physical Violence Is The Least Of My Priorities is het derde album van de Gentse Noise Rock band en daar hoort natuurlijk een releaseshow bij. Voor de gelegenheid kwamen ze de Gentse Handelsbeurs onveilig maken met hun nieuw muzikaal geweld.

Pieter-Paul mocht nog eens een gitaar in de handen nemen en verstaanbare woorden schreeuwen. Dat alleen al creëerde een andere sfeer. Ze trapten hun set af met The Looder van hun allereerste album Well Hunger (2009), stiekem was ik wel blij dat ze zich niet beperkten tot hun nieuwe materiaal. Het publiek kon dit duidelijk ook wel smaken. Pieter-Paul maakte de opmerking dat het publiek maar stilletjes was. Dit moesten ze zich geen twee keer laten zeggen. Wanneer ze hun derde nummer When We Were Hookers begonnen ging het publiek helemaal los. Met Spitting Over The Edge speelden ze hun eerste nieuwe nummer van de avond. Het publiek had het duidelijk naar hun zin en het ging er stevig aan toe.

Pieter-Paul spendeert gewoonlijk de grootste helft van de tijd door in (op) het publiek. Ook met Kapitan Korsakov was dit geen probleem, die gitaar ging vlot mee in het publiek. Zo vorderde de avond. We werden getrakteerd op een hele reeks oudere nummers met voldoende nieuw materiaal om het nog steeds onder de noemer “Release Show” te laten vallen. De band werd op handen gedragen door het publiek, vrij letterlijk in Pieter-Paul‘s geval. Zelfs de microfoonstandaard moest er meermaals aan geloven en ging even vaak tegen de vlakte als het publiek vooraan.

De eerste helft van de set was niet slecht maar ook niet overtuigend te noemen. Het voelde alsof Kapitan Korsakov nog wat ontbrak in het geheel. Het kwam meer over als een samenraapsel van steengoede artiesten. Halverwege de set kregen we het loeiharde Rabid Ghawazi Shuffle te horen. Een zeven minuten durende opbouw die eindigt in een hoop geschreeuw. Het klinkt niet bepaald opwindend maar het publiek dacht er duidelijk anders over. Het was er warm en dat werd nog meer duidelijk wanneer je sommige bezwete gezichten de hysterie vooraan trachtten te ontsnappen. Gelukkig ging het een versnelling terug met Midnight Gardens, het publiek maakte gretig gebruik van de gelegenheid om even op adem te komen.

Waar Kapitan Korsakov nog wat ontbrak in het eerste deel van de set was deze nu helemaal aanwezig. Het onwennige was eraf en Kapitan was meer dan terug. Nog vlug een Caramelle, Cancer en Quicksand surfer en het was alweer gedaan. Het publiek had duidelijk nog geen zin om naar huis te gaan en tot ons genoegen kwam het trio nog eens het podium op. Met In The Shade Of The Sun speelden ze nog een laatste nummer. Het publiek werd snel stil en genoot met volle teugen. Een beter einde dan dit konden we niet krijgen, het zou onbeleefd zijn geweest moesten we nu nog om meer vragen.

Setlist:

1. The Looder
2. Sylvie
3. When We Were Hookers
4. Spitting Over The Edge Together
5. Strobo Stripper
6. Don’t Believe The Hope
7. Rabid Ghawazi Shuffle
8. Midnight Gardens
9. Caramelle
10. Cancer
11. Proud Flesh
12. Quicksand Surfer
13. Cosy Bleeders
14. In The Shade Of The Sun