Groot alarm dinsdagavond 7 juni: omstreeks 19.30u begon de Ancienne Belgique stilaan vol te lopen met baardige types in zwarte kleren. Naar verluidt waren ze van heinde en verre naar de hoofdstad afgezakt om explosies in de lucht te zien! En den Duits zou er ook iets mee te maken hebben. Één hilarisch Kampioenesk misverstand later konden de SWAT-units weer rustig inrukken richting kazerne: natuurlijk was iedereen daar voor de Texaanse post rock legendes van Explosions in the Sky, met de noise-malloten van The Germans uit ons eigen Gent als voorprogramma.

The Germans

Bij het betreden van de zaal begonnen net de loodzware, slepende gitaarsneren en rituele drums van The Germans door de donkere zaal te galmen. De intro van hun halfuur lange, ononderbroken set was heel simpel, heel sinister en vooral heel sfeervol. De  ijskoude, door de mist kabbelende belichting gaf het gevoel dat je drieduizend meter onder de zeespiegel zat, wat zeker aan het mysterieuze, dreigende allure van deze band bijdroeg. Live is hun muziek ook heel wat indrukwekkender dan op cd.

Dit is alvast één kenmerk van de muziek van The Germans: heel basale ritmes die erg sterk werken in hun instinctieve eenvoud. Het tweede kenmerk is dat aan deze primitieve basis steeds nieuwe elementen worden toegevoegd: elektronische stemeffecten en willekeurig geschreeuw, een batterij aan percussie, “jungle-instrumenten” en orgiastische solo’s, allemaal ritmisch opbouwend tot een  compleet geesteszieke climax waarvan je hoofd gonst en waardoor je niet meer weet wat onder of boven is. Kortom: de ideale tripmuziek, zeker binnen het flamboyant industriële interieur van de concertzaal.  The Germans houdt ervan om pop, rock, noise en zachtere tinten in één grote koortsdroom te gooien. Niet voor iedereen weggelegd maar als je van extase en adrenaline houdt, is dit een aanrader!

Explosions in the Sky

Vervolgens was het tijd voor EITS! Misschien door  de oerdriften die de krachtige set van The Germans losweekte, leek het Texaanse kwintet een beetje flauwtjes aan hun anderhalf uur durende show te beginnen. De grote stijlbreuk tussen beide sets liet zich dus wel wat voelen, maar enthousiast was het publiek wel (opgefokt als we waren). Terwijl we aan de nieuwe sereniteit proberen te wennen, focussen we ons andermaal op het lichtplan.

Hier zijn complimenten aan de chef echt wel op zijn plaats, aangezien het visuele zeker in post rock veel bijdraagt aan de atmosfeer van een show. De lichtman schudde dan ook een paar pareltjes uit zijn mouw, die zowel artiesten als publiek in hogere sferen bracht. EITS beukte eronder andere op los middenin een laaiende vuurzee en beroerde gevoelige snaren in een kille holografische gevangenis. In Yasmin The Light werd de muzikale climax prachtig ondersteund door trillende lichtbundels. Door deze aangrijpende combinatie van klank en beeld kreeg het publiek het apocalyptische gevoel dat de hele zaal, en bij uitbreiding de hele wereld aan het instorten was, maar geen mens die er aan dacht om het zinkend schip te verlaten. Zo moet het orkest van de Titanic zich dus gevoeld hebben… Visueel hoogtepunt was een magnifieke feniks van rook die zijn vleugels boven de artiesten ontvouwde in een heloranje schijn. Een ware streling voor oor én oog!

Maar deze show draaide natuurlijk in essentie rond de promotie van de zesde langspeler The Wilderness. Muzikaal gezien viel het op dat EITS meer afweek van de klassieke post rock ten voordele van meer elektronisch geëxperimenteer en hippere ritmes en klanken. Hoewel dit natuurlijk enigszins de brug naar het voorprogramma vormde en commercieel waarschijnlijk wel een goede zaak is, misten we toch een beetje de bitterzoete puurheid van de gitaren van weleer. Het wondermooie einde van openingstrack Wilderness bewees echter dat de heren het nog steeds kunnen. EITS gaat de confrontatie aan en treedt in dialoog met alternatieve genres (lichte invloeden van drum and bass, minimal house..); een gedurfde evolutie die een mooi evenwichtig nieuw geheel vormt.

Er werden natuurlijk ook een aantal golden oldies gespeeld. Zeker vanaf het tweede deel van de show konden de nostalgische zielen zich uitleven. Hoe krijg je een uitverkochte Ancienne Belgique stil? Simpel, speel gewoon Your Hand In Mine. Zowel artiesten als toeschouwers waren intussen volledig opgewarmd en lieten zich uiteindelijk meeslepen in de sfeer van de avond. Zo werden alle verwachtingen, met een lichte vertraging, alsnog waargemaakt. Na een zinderende finale met First Breath After Coma trok de PA de stekker uit de hele zaak, waarna het publiek terecht explodeerde. Helaas waren de Texanen te uitgeput voor bisnummers en gingen ze rechtstreeks naar het hotel. Na een stop aan de merchandise-stand en de toog heb ik dat ook maar gedaan…

Wie beide bands nog aan het werk wil zien: gewoon doen, je zal er geen spijt van hebben!