Het was al vijf jaar geleden dat Dave Matthews Band nog eens ons land aandeed; en de laatste keer dat ik één van mijn favoriete bands mocht aanschouwen was zelfs in 2007. Hoog tijd dus voor een avondje muzikale virtuositeit en spelplezier op een zeer hoog niveau.
Ik kar dus blij als een kind richting Vorst op een regenachtige woensdagavond; de verkeersknoop in de hoofdstad kan mij dus voor éénmaal niet deren. Is Dave Matthews Band een begrip in Amerika (vijf cd’s op rij debuterend op nummer één, spelen in de grootste tempels voor duizenden mensen,…), op het Europees werelddeel wil het vooralsnog niet lukken. Ik had zelfs grote schrik dat Vorst Nationaal misschien ook iets te hoog gegrepen zou zijn, maar de zaal zat, op een paar lege stoelen na, vol. En de aanwezigen hadden er zin in. Ik ben dus niet de enige die ongeduldig heeft uitgekeken naar dit optreden.
Getuige de geweldige uitbarsting iets na achten toen de mannen uit Virginia het podium bestegen; het enthousiasme zou niet meer verdwijnen voor de komende drie uur. Dave Matthews Band speelt nooit dezelfde setlist, dus is het telkens een verrassing welke songs de revue passeren. Een huzarenstukje als je het mij vraagt: zo zijn er tijdens deze tour alleen al meer dan 120 verschillende songs gespeeld. Wetende dat de groep ook nooit de versies van op de cd naspeelt, maar herwerkt tot ongekende muzikale pareltjes, live tot in de perfectie gespeeld. Zo is één van de eerste singles, Ants Marching, al lang niet meer dat lied dat op debuut-cd, Under the Table and Dreaming, terug te vinden is. De beste omschrijving is “een muzikaal orgasme”, voor iedereen die muziek op zich een warm hart toedraagt.
Elke avond een drie uur durende set spelen, het moet in de kleren zitten na enkele maanden, maar DMB speelt ook vanavond met een plezier dat aanstekelijk werk. Het enthousiasme bereikt merkbaar de muzikanten, die ook in deze “knusse” zaal wederom alles geven. Zo blijft het publiek het deuntje op het eind van If Only nog een tijdje aanhouden, lang nadat de blazersectie er een eind aan heeft gemaakt. Het draagt bij aan een meerdere uren durend kippenvelmoment.
Later in de set werd door het publiek een “Hey!” ingezet tijdens de vele breaks in de track, die dan maar door drummer Carter Beauford opgedreven werd naar een hoogtepunt: na de laatste muzikale bijdrage van de aanwezigen ging het licht uit en stopt de muziek synchroon. Alsof wij, het publiek, mee hebben geoefend met de band in het repetitielokaal. Ik kan mij dat niet meer herinneren, maar het lukt perfect.Na afsluiter Shake Me Like A Monkey blijft de menigte, minutenlang, de band aansporen om toch nog een verlenging te breien aan de muzikale marathon. Dave Matthews Band komt terug en zet de eindsprint in met Crash Into Me and schuurt de finishlijn over als overwinnaar van de avond met – komt ie – Ants Marching. Daarmee komt ook een eind aan deze magistrale avond. Ook de muziekgoden hebben rust nodig zo nu en dan.
