Op weg naar een metal optreden betekent vaak headbangen en menig geduw/getier/gebrul en vul de rest zelf maar verder aan. Groot was mijn ongemak toen ik mij in de “gemakkelijke”, rode zeteltjes van het NT Gent zette. Gapend naar een sereen podium met tientallen (gedoofde) kaarsen, kon ik niets anders doen dat mij in te beelden hoe iemand met mijn niet overdreven lengte in godsnaam zijn benen moest plaatsen. De omgeving leek net uit een Mozart film te komen, maar groot was mijn nieuwsgierigheid om hier een paar klassiekers te mogen aanhoren, unplugged and fancy as shit.
Mijn nieuwsgierigheid moest wat langer getoetst worden, want vooraleer ik mocht genieten van enkele gitaarmelodieën, bracht de volledige vertoning van de zes minuten durende kortfilm R’ha mij andere klanken. Een combinatie van noise en flikkerende beelden spreken mij zeker aan, maar na afloop van de avond vraag ik mij nog steeds af of dit wel goed geplaatst was voor een akoestisch optreden van een oude Belgische metalband.
Maar na de luide tonen van R’ha, werd het stil en donker. Piano en strijkkwartet begonnen een dreigende ondertoon te spelen toen de kaarsjes aan sprongen en voor we het wisten konden we genieten van een zeer verrassende versie van Black Fuel. De onmiddellijke drang om met mijn kopje te staan zwaaien was groot. Luisterend naar de akoestische versie van deze topper, onderbouwd met klassieke instrumenten, kon ik maar aan één ding denken: beter dan het origineel! Misschien is dit wel omdat ik tout-court niet de grootste fan van de band was, maar dit? Dit was iets waar ik een avondje lang naar zou kunnen luisteren. Muzikaal goed onderbouwd maar toch krachtig en ritmisch genoeg om in alle eer en geweten te kunnen zeggen dat het metal was! Na het daverende applaus en de verbaasde blikken van het publiek, sprak Franky ons heel kort aan, zonder bullshit, een beetje lachende met zijn te propere kledingstijl. Voor de mensen die per ongeluk op dit gebeuren waren, stelde hij de band even voor.
Daarna was het tijd voor Ego. Wat ik allemaal vertelde tijdens Black Fuel, was ook hier zeker waar. Na de initiële klap van de muzikale verfrissing, viel mij de achtergrondprojectie op. Kunstzinnige inktvlekken in verscheidene vormen (in dezelfde stijl als hun laatste albumcover), met de lyrics erin verwerkt, het paste bij het hele gebeuren. Kudo’s aan de man die hierachter zat. Ook tijdens Electronic Cocaine bleef het in dezelfde tendens en voor zij die het zich afvroegen: Franky’s zang heeft ook in deze stijl zijn plaats verdiend. De rest van de avond was gevuld met aangename verrassingen op muzikaal gebied en een gezonde portie humor. Zelfs een uitgeputte Mike, hoewel hij blij was neer te kunnen zitten, wou hij er alles aan doen om iedereen geamuseerd te houden.
Elk liedje kende wel zijn forté, zoals het strijkkwartet dat op z’n volle uitkwam tijdens het liedje the The Hill, of Franky’s contact met het publiek tijdens Sucking My Energy (selfies met een fan tijdens het zingen inbegrepen). De avond kende zijn afsluit met het prachtnummer Help, waarvan de de unplugged versie hieronder kan beluisterd worden.
Conclusie? Zelfs zij die niet al te veel van Channel Zero moeten weten, mogen zicht verwachten aan een aangename luisterervaring. De keuze van zowel beeld als geluid werpt zijn vruchten af voor een zeer breed publiek en ik kan je het enkel aanraden.
