Goedgemutst zakten we zaterdagavond af naar Het Bos om er de CD release van Bark mee te vieren. Het was onze eerste kennismaking met deze organisatie, en we waren in die mate aangenaam verrast dat we besloten hebben om eerst en vooral een beetje aandacht te schenken aan dit artistiek huis, vooraleer we het over de bands hebben.

Het Bos begon ooit als kraakpand, maar vandaag de dag is de naam ‘kunst- en cultuurhuis’ ongetwijfeld passender. De omgebouwde loods aan de Ankerrui in Antwerpen huisvest niet alleen een eigenzinnige bar waar zowel de koffie als de soep van eigen makelij zijn en de bijdrage vrij is voor wie er een kopje bestelt, maar ook een zeer degelijke concertzaal, theaterzaal en tentoonstellingsruimte. Bovendien staan talrijke kleinere ruimtes ter beschikking van artiesten en mensen met leuke ideeën in het algemeen. Alles is er zeer verzorgd terwijl tegelijk toch de ‘clubhuis’-sfeer wordt gecreëerd, met bijvoorbeeld oude tafels en afgedankte zetels in de inkomhal. Ons humeur werd er alleen maar beter op, ondanks het feit dat de eerste band die zou aantreden, helaas op het laatste moment had moeten afzeggen om familiale redenen. Geen probleem, want wachten in Het Bos was dus helemaal geen opgave.

Om 21:00 -een uur later dan gepland dus wegens de cancel van Batallion-, schoven we door tot vlakbij het podium, en daar kregen we een eerste staaltje van wat er te zoeken viel achter de naam van het festival. ‘Antwerp Incest Fest‘ was namelijk niet zomaar het idee van één of andere gust die niks beter wist te verzinnen. De boodschap erachter is helder: de hele underground metal scene in Antwerpen is één grote familie. De bands kennen elkaar allemaal en delen ook gewoon hun leden, als vrienden onder elkaar, en zonder enige afgunst of competitie. Aldus mochten Rui en Martin van Bark een eerste keer los gaan op het podium, samen met Johan die ook in Bütcher bas speelt. Marginal doopte voor de gelegenheid zijn bandnaam trouwens om in The Dorks (de imbeciele versie van The Doors, dixit Rui), omdat de band in feite de dag voordien al op hetzelfde podium had gespeeld in het voorprogramma van Desecration en Extreme Noise Terror. Voor alle duidelijkheid: de naamwissel was een grap. De band blijft verder gewoon Marginal heten.

Het werd meteen duidelijk dat de sfeer optimaal zat. Mensen waren gekomen om de hele avond feest te vieren, van begin tot einde, en niet alleen om na middernacht Bark aan het werk te zien. De zaal liep volledig vol en vooraan werden de eerste haardossen losgeschud. Marginal is dan ook een graag geziene band in de underground scene van Antwerpen, en dat liet zich merken.

Een half uurtje later was het tijd voor de eerste CD-release van de avond: Incinerate stelde hun eerste album ‘Amazon Violence‘ aan het groot publiek voor, en de beste manier om dat te doen is natuurlijk gewoon de hele plaat spelen. Slayer was nooit ver weg, maar dat kon geen kwaad. Alle tracks gingen er lekker in bij het publiek, en zanger Nils -regelmatig klankman voor alle aantredende bands, om het incestverhaal aan te vullen- stond zijn meer dan zijn mannetje.

Met Bütcher kwamen we dan alweer bij het derde hoofdstuk van ons incestverhaal: zanger Ruben is tevens de frontman van Batallion, de band die helaas verstek moest laten gaan. Zijn stemgeluid snijdt door merg en been en raakt die knop in de hersenen die instaat voor zelfcontrole. Opzwepend in de hoogste graad: misschien mogen we van geluk spreken dat de band de tracks niet allemaal naadloos aaneen speelde, of er gingen nog ongelukken gebeuren. Hoewel, over dat aaneen spelen hebben we ons toch onze bedenkingen gemaakt. Een band die duidelijk investeert in imago door middel van corpsepaint en de nodige spijkers, maar die zich tegelijkertijd overdreven nonchalant gedraagt als het op de afwerking van de show aankomt: het valt niet te rijmen. Ontzaglijk lange lanterfantpauzes tussen de nummers waar de gitarist dan maar een paar snaren gaat stemmen. Een drummer die al te regelmatig zonder stokken valt. Er gaat op die manier een enorm potentieel verloren en dat vonden we erg jammer. Bütcher heeft zoveel meer in zijn mars.

Tijd voor de apotheose: de CD release van Bark. ‘Voice of Dog‘ opende de playlist en de zaal werd ineens te krap. Vooraan besloot men geen minuut onbenut te laten en de moshpit was geboren. ‘I remain untamed‘ klonk het, en we hebben het geweten. Bark walste de zaal plat en liet zien hoe professioneel het er aan toe kan gaan, ook underground. De diepe stem van Ron paste perfect in het plaatje en hij wist zoals altijd te entertainen, al was het maar met zijn mimiek. Het werd een feestje zonder voorgaande, maar daar hadden we geen moment aan getwijfeld. Bark kwam volledig tegemoet aan de hoge verwachtingen en werd na de set uiteraard terug op het podium geroepen, waarna ‘I remain untamed‘ een tweede maal door de boxen schalde. Perfect tot in de puntjes: het was af. Onze avond heet over de ganse lijn geslaagd en de nek-en rugpijn zijn zorgen voor morgen.