Dag drie van de 42ste editie van de Lokerse Feesten staat, zoals al enkele jaren, volledig in het teken van de metal scene. Ook dit jaar weet de organisatie opnieuw enkele grote namen te strikken. Op zaterdag kon je zelfs geen tickets meer kopen voor de Metaldag. Alles was uitverkocht!

De Britse Hard Rock band Inglorious mag de metaldag openen dit jaar. Begin 2014 richtten Nathan James en Uli Jon Roth samen Inglorious op. Nathan is de laatste jaren vooral op tv bekend geworden door de programma’s ‘The Voice’ en ‘Superstar’. Gitarist Uli Jon Roth speelde vroeger dan weer bij de Scorpions. In hun muziek hoor je vooral invloeden van Deep Purple en Whitesnake. Frontman Nathan James heeft een fantastische zangstem voor dit genre en kan gerust tippen aan Glenn Hughes; bassist, zanger en schrijver van songteksten van Deep Purple.

Hierna was het de beurt aan de stoner metalband Red Fang. Deze vier stoere heren komen uit Portland (Oregon) en doen hun reputatie als no-nonsense band tijdens liveoptredens alle eer aan.  Nochtans zitten hun videoclips vol humor (bvb. zombies die als middeleeuwse ridders in harnas elkaar moeten bekampen). Halfweg tijdens hun show vermeld Aaron Beam dat dit hun laatste gig is van hun Europese tournee en meestal fucken ze deze op volgens hen. Het verknoeien deden ze gelukkig niet, want ze brachten een zeer strakke show waarvan vele op de Kaai hebben genoten.

Als derde band zijn het de mannen van Suicidal Tendencies die de temperaturen de hoogte insturen. Deze LA’ers brengen al 35 jaar stevige hardcore en thrash metal. Zelfs de zon kwam deze (al ietwat oudere) surfer boys uit Venice Beach begroeten. Zanger Mike Muir herkennen we onmiddellijk aan zijn witte kniekousen en bandana. Openen doen ze met You Can’t bring me down. Ook zagen we de ex-drummer van Slayer, Dave Lombardo, de pannen van het dak slaan. Drie jaar geleden verliet Dave Slayer wegens een financieel dispuut en sloot zich aan bij Suicidal Tendencies. Wij vragen ons af hoe de ontmoeting backstage verliep met zijn voormalige bandleden.

Het Australische Parkway Drive werkte zich de afgelopen jaren op in de metalcore scene. Frontman Winston McCall zong enorm clean zondag en wisselde dit af met enorm goede grunts. Ongeveer 10 jaar geleden braken ze door met hun debuut album Killing with a Smile. Vorig jaar braken ze opnieuw door met hun nieuwste album Ire. Ire is de meest toegankelijke plaat die de Aussies tot nu toe uitgebracht hebben. Alle songs zijn geschreven om ze perfect in concertzalen en op festivalweides te spelen. Parkway Drive waagde zich in Lokeren zelfs aan een balled met het nummer Writings On The Wall. Door de organisatie van de Lokerse Feesten zelf worden ze getipt als toekomstige headliners op verschillende festivals zoals Graspop. We zullen hiervoor eerst wat meer van hen moeten horen voor dit werkelijkheid wordt, maar dit smaakt naar meer en maakt ons enorm benieuwd naar de toekomst.

Eindelijk is het de beurt aan Steel Panther. Deze Glamm heren hebben eigenlijk geen introductie meer nodig, maar ze begonnen ooit als een coverband in Los Angeles van bekende heavy metalbands. Hierna brachten ze hun eerste album uit Feel The Steel. Ze kregen enorme naamsbekendheid en tourden de wereld rond. Hun tweede album Balls Out verscheen in 2011 en was een enorme succes. In 2014 brachten ze hun derde album All You Can Eat uit en dit jaar kwamen ze op de proppen met een livealbum: Live from Lexxi’s Mom’s Garage.

Steel Panther bracht heerlijke old school heavy metal gemixed met de nodige humor en tieten. Michael Starr en Satchel leerden voor de gelegenheid zelfs wat Nederlands, zo poogden ze toch het volgende uit te spreken “Ik wil tieten zien”! Zodra een meisje op de schouders van haar vriend zat werd ze verzocht haar borsten te tonen en bij enkele dames uit het publiek ging dat zelfs vrij vlotjes. Bassist Lexxi Foxx nam graag tussen de nummers door toch even de tijd om zijn make-up en kapsel te controleren. Hilarisch!

Steel Panther zonder vrouwelijk schoon zou geen Steel Panther zijn:

“I fucked 17 girls in a row last night and 10 of them gave me head. I had to tip the maid a hundred dollar bill to clean the wet spot off the bed, yes I did. The very next day I told the guys, they flipped me off and said that’s all lies”

In onderstaand filmpje kan je het vrouwelijk schoon bewonderen dat op het podium werd uitgenodigd. Het waren er ook ongeveer 17!

Wanneer Slayer aantreedt is de zon verdwenen en is het tijd voor een streepje duistere en snoeiharde muziek. Aan de T-shirts van vele toeschouwers te zien zondag, kwamen vele metalheads enkel voor Slayer. Anders dan tijdens hun optreden op Graspop zien we deze keer gitarist Gary Holt terug op het podium. Slayer kon het publiek zelfs even ontroeren in Lokeren. Op de laatste noten van Angel of Death verscheen een op het Heineken-logo gebaseerde backdrop de naam ‘Hanneman’, de gitarist die in 2013 stierf. Een mooi eerbetoon aan een gevallen kameraad.

Afsluiten deden we met Limp Bizkit en de grote kaai was duidelijk verdeelt van mening zondag, maar dit gebeurt wel eens vaker bij Limp Bizkit. Fred Durst startte de avond ook met volgende bemerking: ‘Het zal moeilijk zijn om Steel Panther te overtreffen, maar we zullen alleszins proberen’. Zelf waren we ook benieuwd naar hun show in Lokeren, want de laatste keer dat we Limp Bizkit zagen op Graspop zijn we redelijk teleurgesteld naar huis gegaan. De Slayer fans, nagenietend van Slayers performance, keken alvast afwijzend toe. De andere helft van het publiek wachtte dol enthousiast af.

Tijdens de eerste helft van hun show toonde Limp Bizkit waarom ze nog altijd bovenaan de pikorde staan in de metalwereld, ook al dateren hun successen al van een decennium terug. Volgende hits passeerden dan ook de revue: Rollin, My Way, My Generation en Nookie. Tijdens Eat you Alive werd zelfs iemand vanuit Gent uit het publiek gekozen om Fred Durst te vergezellen op het podium. Ze verbaasde iedereen op de kaai met haar grunts, inclusief Fred Durst die een beetje bang was van haar. Go Steffi! Hopelijk komen we haar nog vaak tegen op onze Grimm avonden.

Toegegeven, wij Grimmers hebben ons ook redelijk hard laten gaan zondag tijdens Limp Bizkit. Misschien hadden we gewoon ook wat heimwee naar onze tienerjaren, want zo gedroeg de helft van het volwassen publiek zich op een bepaald moment. Heerlijk!

Tijdens de tweede helft spendeerde Fred Durst heel wat tijd aan het uitgebreid handjes schudden met het publiek, waarna de band aan de covers begon. Blijkbaar een trend bij sommige bands dit afgelopen festivalseizoen (bvb. Disturbed op FortaRock en Graspop). Zo hoorden we onder stukjes van Walk (Pantera), Thieves (Ministry), Sweet Child O’ Mine (Guns ‘N Roses), Killing in the Name (Rage Against the Machine), Closer (Nine Inch Nails), Raining Blood (Slayer), Enter Sandman (Metallica), een paar flarden van Nirvana, Behind Blue Eyes (The Who) en Faith (George Michael). We hadden liever toch nog wat meer eigen werk gehoord van Limp Bizkit. Maar ze brachten een geweldige show in Lokeren. Hoe teleurgesteld we vorige keer waren na hun gig, des te gelukkiger keerden we zondag huiswaarts.

Fun fact: na de metalavond hebben de stadsdiensten van Lokeren maar liefst drie volle vrachtwagens afval opgehaald. Op de andere dagen halen ze slechts één volle vrachtwagen op. Of we daaruit kunnen concluderen dat metalheads minder propere festivalgangers zijn, laten we in het midden. Maar ze hebben alleszins meer gedronken dan op de normale feestavonden.

http://www.tvoost.be/nieuws/drie-volle-containers-afval-opgehaald-na-metalavond-op-lokerse-feesten