Alcatraz Hard Rock & Metal Festival in Kortijk!

De dagen in de Brielpoort in Deinze liggen inmiddels ver achter ons, want voor de achtste editie is Alcatraz dit jaar weer verhuisd naar een grotere locatie. Dit op 2 kilometer van het vorige terrein. Per dag kunnen er hierdoor meer dan 6.000 festivalgangers binnen, wat zorgt voor 12.000 bezoekers op het hele weekend. Het terrein ligt achter sportcentrum De Lange Munte en over verschillende sportvelden. Ook kan er hier de komende jaren nog uitgebreid worden! Parkeergelegenheid wordt voorzien aan Kortrijk Expo. Vanaf daar is er een gratis shuttlebus naar het festivalterrein. Maar we vonden zelf al uit dat er dichterbij het festivalterrein ook nog redelijk wat plaatsen vrij waren, wat door minder wachttijden en geprop op de shuttlebus misschien toch wat beter was.

Ook is er een nieuw podium, volledig in de stijl van Alcatraz Prison, en met de nodige vlammenwerpers! Het is een erg mooi podium, met 2 handige grote schermen, en alles was goed zichtbaar vanaf bijna alle plaatsen op het terrein.

Het artwork en de merch zien er alvast goed uit en voor de combitickethouders is er ook een cadeautje: een sleutelhanger met flesopener in de vorm van een Alcatraz-gitaar. Deze leuke goodie kreeg je bij de stand van Safety Jogger, wanneer je je festivalbandje liet afknippen. Wel kwamen we er later achter dat er hierdoor ook de kortingscode voor de large vanaf werd geknipt, maar voor de liefhebbers van korting bij de Large: de code is nog geldig t/m 31/08 en staat ook in het programmaboekje op pagina 34, juist achter de plattegrond in het midden.

Op deze afbeelding zien we direct ook de biersponsor van het weekend: Maes. Om onze dorst tegen te gaan is er 30.000 liter Maes besteld. Naast het festivalterrein is ook een camping, waarvoor wel apart tickets gekocht moeten worden (€15). Op deze camping werden 1.500 festivalgangers verwacht, en de tickets waren een paar dagen voor het festival al uitverkocht. Hierop hebben de organisatoren samen met stad Kortrijk gezocht naar een oplossing en de camping iets vergroot, waardoor iedereen toch terecht kon.

Het eerste dat ons opvalt is dat op deze nieuwe locatie, en met het nieuwe bezoekersaantal, de sfeer nog steeds familiaal is. Het is erg gezellig en leuk om overal mensen tegen te komen die je kent, en dat maakt Alcatraz nog steeds speciaal. Ook doorheen de dag bleef er redelijk veel ruimte op het terrein, wat na een overcrowded Wacken wel een verademing was. Wat ook voor een speciale sfeer zorgt, is het feit dat er maar één podium is, en iedereen dus naar dezelfde shows kijkt en gekeken heeft. Dit maakt bijpraten hierover ook heel makkelijk.

Wel was er aan het begin een grote rij bij de bonnekes-loketten, omdat er hier maar weinig van waren en ze misschien een beetje op een verkeerde plek stonden. We hebben daarom nog even gewacht om onze bonnekes te halen en konden een tijdje later vlot aanschuiven. Op bepaalde momenten kon het even wachten zijn, maar de rest van de dag viel het nog goed mee. Bij het aanschuiven kon er wel al eens richting de merchstandjes gekeken worden, die tegenover de loketten stonden. Het waren er niet veel, maar ik heb er alvast het Venom shirt dat ik al lang zocht gevonden (alleen wel 3 maten te groot, maar dat valt te fixen). De prijzen van de bonnekes vielen alvast goed mee, want met €2.20 voor een jeton kon je bijna alle drankjes bestellen (behalve Monster Energy, waar je 2 bonnekes voor moest neertellen, maar dat is natuurlijk ook een halve liter). Het eten was gewoon cash te betalen, maar ook daarbij waren de prijzen zeer schappelijk. Wat misschien voor de rokers wel nog handig was geweest, was een plaats waar je sigaretten kon kopen.

Over de sanitaire voorzieningen waren de meningen verdeeld, daar er wel een WC-blok met waterspoeling was (geen dixi’s!), maar dit enkel op 1 plaats op het terrein. De urinoirs die aan de andere kant van het terrein wel nog te vinden waren, zaten wel al snel vol.

Om voor je eigen oren te zorgen waren er gratis oordopjes te krijgen aan de stands van de bonnekes en van de Rock Tribune.​

Intro VZW stond ook op Alcatraz weer in voor de begeleiding van mensen met een beperking. Naast de PA-toren op het midden van het terrein was een rolstoelpodium geplaatst en op meerdere plaatsen was assistentie te vinden. Wij vinden dit altijd heel fijn om te zien!

Om het terrein zo proper mogelijk te houden kon je op het festival ook – bij wijze van statiegeld – 100 bekers inruilen voor een jaarabonnement op de Rock Tribune (€40). Dit werkte redelijk als motivatie, want we zagen veel mensen zoeken op de grond. Maar alle kapotte bekers, bekerhouders en afval van eten, zorgden toch dat de weide er aan het einde van de 2 dagen erg vuil bijlag.

Maar we kwamen natuurlijk ook voor de indrukwekkende en strategisch opgestelde line-up. Voor fans van veel verschillende subgenres was er iets te vinden, en zonder overlappingen kon ook iedereen de gewenste shows zien. En in het publiek was er niet alleen een grote verscheidenheid aan subgenres op te merken, maar ook een grote range in leeftijd. Metalfans vanaf de vroege metaljaren konden genieten van de sterke live-bands, naast opvallend veel kinderen die enthousiast rond stuiterden met hun enorme oorbeschermers op.

ZATERDAG

We kwamen helaas iets te laat om Wolf nog te zien, en begonnen dus de dag met Armored Saint. Waar ze op Wacken pas om 20u30 op de affiche stonden, kregen we deze band op Alcatraz al vroeg op de dag voorgeschoteld. Als voorstelling van hun nieuwe CD ‘Win Hands Down’, speelden ze hiervan 2 nummers; Win Hands Down en Mess. De Amerikanen speelden een kwaliteitsvolle set, maar het publiek leek nog niet zo wakker te zijn. Pas tegen het einde kwam er wat reactie, maar zanger John Bush moest hiervoor wel veel moeite doen. Aan het einde was er toch wat meer sfeer en ook verbaasde blikken, want bij Can U Deliver stond er ineens wel een heel jonge gitarist op het podium, zijnde de zoon van de enthousiaste zanger. Jong geleerd is oud gedaan? Het klonk in ieder geval al niet slecht!

Hierna was het toch zéker wel tijd om wakker te worden met de thrash metal van Death Angel. In Californië zien we de oorsprong van deze band in de Bay Area van San Francisco, waar we ook het gevangenis-eiland Alcatraz kunnen terugvinden. Niet raar dus dat deze band zich al voor de derde keer op Alcatraz komt uitbreken, en ze hielden zich zeker niet minder in. Na het optreden op Wacken, waar het geluid niet zo geweldig stond in de tent, vonden wij het zeker niet erg om deze mannen nog eens terug te zien. En blijkbaar waren wij niet de enigen die zo dachten, want aan het aantal Death Angel-bandshirts in het publiek te zien, konden ze alvast rekenen op veel support. Crowdsurfers sprongen enthousiast de lucht in en met een strakke set stelden deze thrashers niemand teleur.

De speciale gothic getinte metal van Moonspell blijft vernieuwend. Zoals altijd kregen we een intense live show voorgeschoteld, maar met 4 nummers van de nieuwe cd ‘Extinct’ was deze iets minder hard. Op deze cd zijn er minder black metal invloeden en neigt al iets meer naar de gothic rock. Daarnaast stond er natuurlijk een vurige zomerzon boven onze hoofden te stralen, waardoor dit genre ook al minder tot zijn recht komt, maar met de nodige doom werd het toch een duistere show.

Na de nodige struggles tegenover de grunge begin jaren ’90 en met vorige frontman Geoff Tate, blijven deze Amerikanen toch voortrazen. De huidige frontman Todd La Torre (ex-Crimson Glory) zorgt voor een goede vervanging met een geweldige stem. Queensrÿche geeft ons een sterke progressieve storm die over het terrein blaast en niet van plan is de greep op het publiek los te laten. Het publiek kan in de ban blijven van de gitaarsolo’s en kan de stem en nekspieren goed trainen op een setlist vol klassiekers.

Het kwam misschien wat rustig op gang, maar met een setlist die recht uit zijn ervaringen met U.F.O. en de Scorpions wordt getrokken zet deze gitaargod een show neer waarbij iedereen naar hartelust mee kan zingen. De recente, eigen nummers van de nieuwe band zijn helaas minder overtuigend, maar de indrukwekkende gitaarsolo’s maken veel goed. Rock You Like a Hurricane en Rock Bottom zorgden voor een geweldige afsluiter.

Net als bij Death Angel vormden zich bij Overkill al snel moshpits en vlogen de crowdsurfers naar hartelust door de lucht. Wat een energiek optreden, en niet alleen vanuit het publiek. Frontman Bobby blitzt over het podium. Rotten To The Core en Hello From The Gutter uit de jaren ’80 maken de reacties nog heftiger, en wekken nog meer rebels ge-thrash op. De setlist eindigt sterk met Fuck You waarbij menig fan met een punkattitude volledig los kan gaan, en gooit er zelfs een blijk van zijn kennis van de Nederlandse taal achteraan met een welgemeende Flikker op! Naast de vele crowdsurfers kunnen we dus ook meer dan genoeg middelvingers in de lucht tellen.

Dit old school feestje staat voor het tweede jaar op rij op de affiche van Alcatraz. Blackie kwam juist overgevlogen uit Californië en had een jetlag van jewelste, wat we helaas ook wel merkten. Er ging wat tijd overheen om op te warmen, en de eerste nummers kwamen er niet echt enthousiast uit. Desalniettemin was het een leuke show met geweldige hits die nooit vervelen. Bij Wild Child stuiterde menig fan al rond als een enthousiast wilde puber en tijdens I Wanna Be Somebody volgde de rest van de wei in hun voorbeeld, waarna het feest bleef aanhouden.

Deze band uit Florida kan mij live helaas nooit echt tevreden stellen. Op Alcatraz leek het echter wel alsof er nog meer mis ging dan normaal. De intro startte al niet door technische problemen. In tegenstelling tot de routineuze set, inclusief de bindteksten, werd Throes of Perdition gestopt omdat iemand in het publiek flauwviel, wat dan wel weer een lief gebaar was. Dying in Your Arms werd gestopt na de intro omdat ze nog maar 5 minuten speeltijd overhadden, waardoor verder werd gegaan met In Waves als afsluiter. De nummers zelf kunnen echt nog goed zijn, maar de zang van Matt Heafy verpest het voor mij elke keer, maar blijkbaar had het publiek vlak voor de stage daar niet veel last van.

Deze band stond ook al eerder bovenaan de line-up van Alcatraz, en we snappen dit ook wel als we kijken naar de groep fanatieke volgers. Nightwish hebben we als lucky bastards gezien vanaf het VIP terras, dat echt een geweldig uitzicht bood over het terrein en op de stage, én samen met de mannen van W.A.S.P. Nu ben ik zelf niet zo’n grote fan van hoge female vocals, maar de Finse Female Fronted Gothic Metal band zorgde voor een geweldige show met meer dan deftige pyrotechnics. Ook is de Nederlandse zangeres Floor Jansen altijd leuk om naar te kijken, niet alleen door haar uiterlijke verschijning, maar ook door haar enthousiasme. In de uitgebreide setlist vinden we oud materiaal, maar ook nummers van het nieuwste album Endless Forms More Beautiful. Een afwisselende show met een goede afwerking.

ZONDAG

Tijd voor het zwaardere werk! Maar nog niet, want we beginnen de dag met D.A.D., een mix tussen glam en klassieke hardrock, en dus een goede opwarmer voor deze tweede festivaldag. En I won’t be Sleeping My Day Away, want om 11u staat er toch al redelijk wat volk voor de stage, waarschijnlijk mede dankzij de vlottere doorgang aan de inkom. Met een Monster Rehab in de hand bekijk ik de show van onze vaste plaats, tijd om wakker te worden! De naam Disneyland After Dark – die ze niet meer mochten gebruiken omdat ze van Disneyland daar niet mee konden lachen – stond nog vrolijk te pronken op de backdrop. Deze Denen geven ons een speciale show, inclusief grappige kostuums en indrukwekkende props. Een catchy, hard rockend opwarmertje. En het is maar goed dat we wakker zijn want hierna is het tijd voor de zondagsmis met Powerwolf!

Frontwolf Attila straalt weer van plezier en aan de andere kant blijft hij serieus in zijn rol met de nodige katholieke uitingen. Onze favoriete Wolfpack raast weer over het podium en geeft ons een geweldige show, en dit keer ook met een super geluid. Op Wacken was dat geluid namelijk toch een tegenvaller. Het blijft awkward als je favoriete liedjes die een band produceert over erecties gaan, maar we blijven ze vrolijk meebrullen. Vooral als de erectie-referenties superdroog afgewisseld worden met de nodige Ave Maria’s, Kyrie Eleison’s en Amen’s. Van de nieuwe cd kregen we, net als op Wacken, Army of the Night, Armata Strigoi en Blessed & Possessed te horen, maar wij feesten toch liever op de oudere nummers, inclusief random dansjes. Want ookal mogen mensen het een powermetal-cliché vinden: Powerwolf blijft een feestje en je moet het vooral niet te serieus nemen. Amen and attack.We vinden ze 1 november weer terug in de Trix in Antwerpen!

Met een gitarist die het death metal genre op de kaart zette vormt deze band de eerste indrukwekkende pionier op de affiche van vandaag. Straks kunnen we nog Venom aanschouwen maar nu is het tijd voor Death To All, een eerbetoon aan de originele band Death. Ik had al eens zwaar staan balen omdat ik ze had gemist op Graspop, en dat bleek terecht. Ze brachten ons een legendarische show die niet onderdoet voor het origineel. Een terechte tribute met een setlist vol klassiekers.

Annihilator was hierna dan ook een teleurstelling, want zoals overal al te lezen was, wilde dit optreden echt niet lukken. Het begon al later dan normaal door de technische problemen met de tuners, maar het bleek heel moeilijk om deze nog te fixen. Teleurgestelde fans volgden in een rage, want dit kan natuurlijk gebeuren, maar het is toch wel netjes om dan even een stagement te geven op het podium, en er niet zomaar af te stormen. Een medewerker van Alcatraz mocht dit vervelende klusje dus oplossen en uit het publiek klonken vele negatieve reacties. Uiteindelijk volgde maandagmiddag pas een statement op de facebookpagina van de groep, maar begrip voor de manier waarop ze dit oplosten bleef uit. In de reacties op de statement volgde uiteindelijk een antwoord dat ze dit toch wel op een speciale manier zouden goedmaken op hun concert in De Kreun op 6 november, en we zijn benieuwd of dat nog gaat lukken.

Gelukkig kon Carcass door de problemen van Annihilator wat langer spelen, en de andere Jeff W. maakte hier gretig gebruik van. De muziek sprak voor zich, want veel interactie met het publiek was er niet, maar Carcass bulderde gewoon door met hun grind/death metal. Wel kon Walker er nog een rake steek uitkrijgen tegenover de Sabatonfans: “I see a lot of Sabaton shirts, you guys must be into war or something, I guess. Really? In Belgium? Haven’t you guys had enough trouble in the past hundred years?”. Grappig droge Britse humor, waar toch velen mee konden lachen, die ook een leuke intermezzo gaf in de intense en technisch gedetailleerde set.

Met Blow Your Trumpets Gabriel barstte de madness van Behemoth los. Ookal past de show van deze Polen beter in een donkere tent of zaal, hun liveshow blijft geweldig. Wie dit toch liever in een donkere zaal ziet kan 7 februari 2016 terecht in de Trix in Antwerpen, en ik zeg: doen! De strakke blackened death metal wordt bijgestaan door verschillende props, maskers en symbolen die het nog extra evil maken. Een opener vanaf nieuwe plaat ‘The Satanist’ dus, en we krijgen van deze cd ook nog Ora Pro Nobis Lucifer, Messe Noire en O Father O Satan O Sun! te horen. Geen slechte keuze, aangezien de nieuwe plaat door velen goed gesmaakt wordt, maar er wordt ook mooi afgewisseld met oudere nummers. Met een viering die Satan lijkt te vereren en op te roepen is het ook geen wonder dat Venom later op de dag nog ten tonele verschijnt.

Net als op Wacken vorig jaar opende Accept met Stampede, waarmee ze direct de toon zetten voor een enthousiast optreden. Ook kregen we van dezelfde (nieuwste) cd ‘Blind Rage’ het nummer Final Journey te horen. Maar natuurlijk werd iedereen vooral enthousiast van klassiekers als Balls To The Wall, en dat was dan ook te merken aan de uitgetogen reactie van het publiek.

Nadat ik al tijden had uitgekeken naar het moment om Venom eens te zien, kreeg ik deze legende deze festivalzomer zelfs al 2 keer voorgeschoteld. En waar ik al verschillende negatieve opmerkingen had gekregen over de liveshow-prestaties, was daar toch op beide shows niets van te merken! Venom heerste ook op Alcatraz en natuurlijk konden we uitkijken naar Black Metal, om keihard mee te brullen. Het drietal had er zelf ook zichtbaar plezier in, en haalde zelfs Nergal van Behemoth op het podium om samen In League With Satan te brengen. De iconische band geeft zo na al die jaren nog steeds een geweldige show weg, waarbij de crowd tot uitzinnigheid wordt gedreven.

Lay down your soul to the gods rock ‘n’ roll!

We zagen dus de hele dag, en eigenlijk het hele weekend, al veel Sabatonshirts langskomen en die verzamelden zich dan ook aan de stage om 22u. De Zweden bestormden het podium met hun tank waarin het drumstel ingebouwd staat, wat we wel hadden verwacht voor deze headline-show. De show zelf was dan ook weer goed uitgewerkt en de bijhorende pyro was ook niet mis. De band geniet nog steeds zichtbaar van hun shows, maar na de show van vorige week op Wacken viel het me extra op hoe ingestudeerd het is. De grapjes die gemaakt worden zijn precies hetzelfde, en dat maakt het gewoon echt niet grappig meer. Swedish Pagans wordt op deze manier weer in ons hoofd gedrumd en gaat daar de rest van de avond niet meer uit, daar zorgt Sabaton wel voor. Een uitzinnig publiek blijft echter voor de stage staan meebrullen en feesten, waar een ander deel van de festivalgangers naar huis afdruipt, op weg naar hun bedje en/of de komende werkdag. Nog steeds vind ik dat het catchy nummers zijn en ik ga niet liegen, ik kan een groot deel meezingen, maar de gemaakte routine van de bindteksten stak me wel tegen. Maargoed, dan maar de hersenen op 0 en gewoon een feestje bouwen, want dat is met Sabaton wel mogelijk. Met de verwijzingen naar de Belgen in de oorlog zweepten ze het publiek op en lieten degenen die er nog waren uitzinnig achter. Met het nodige vuurwerk en confetti sloten ze dit weekend toch met een klapper af met de meezingers Primo Victoria en Metalcrüe.

Ook was er een nieuwe stand met een open tent: The Swamp voor DJsets tussen en na de shows. De tent beschutte ons ook tegen de zon en dat was op dit warme weekend erg welkom.

• Alcatraz Mix
• Franky De Smet-Van Damme: de party kwam niet echt tot zijn recht door het snel afbreken van de nummers en mislukte overgangen. Er werden klassiekers gedraaid die echt voor een feestje hadden kunnen zorgen, maar het werd met andere woorden gewoon verkloot. Jammer van de kans voor een tussen- en afterparty. Een leuke poging, maar helaas.
• Goe Vur In Den Otto Soundsystem: deze metal-feestbeesten stonden eerder dit jaar ook al op onze Graspop Pre-Party, waar ze ook gezorgd hebben voor een vet feestje. Op Alcatraz werd dit nog wat aangedikt met pyro en een enthousiast publiek, maar we moeten zeggen: deze mannen kunnen het enthousiasme zelf ook wel doen aanwakkeren!

Al met al hebben we met z’n allen goed gezongen, gefeest en gedronken, want ook de 30.000 liter bier die besteld was is makkelijk opgeraakt. Hopelijk was de kater niet te zwaar, heeft de aftersun gewerkt en vindt iedereen zijn of haar stem weer terug in de komende dagen! Mijn stem wil nog niet zo goed meewerken, maar dat kan alleen maar bevestigen dat het een goed feestje was. Tot de volgende keer!

  Meer info vind je op de website en facebookpagina van Alcatraz Music.
Artwork/Fotos: Alcatraz Music.