Vier jaar na Dead End Kings laat Katatonia zijn tiende wapenfeit op de wereld los. Met The Fall of Hearts brengen de Zweden naar eigen zeggen:

probably everything we unknowingly ever dreamed of to release.

Als je zo’n uitspraak doet, schep je natuurlijk hoge verwachtingen. Ik moet toegeven dat ze zichzelf toch maar mooi overtroffen hebben. Na enkele luisterbeurten, want het is een album waar je in moet groeien, vallen de verschillen met de vorige releases op. Het album doet nog steeds zeer Katatonia-achtig aan, maar The Fall of Hearts is vooral dynamischer en diverser dan zijn voorgangers. Dit is deels te wijten aan de personeelswissels. The Fall of Hearts is het eerste werk met drummer Daniel ‘Mojjo’ Moilanen en gitarist Roger Öjersson. Laatstgenoemde drukt duidelijk zijn stempel op het geluid met zijn zware riffs en begeleiding die contrasteert met zanger Jonas Renskes frêle, dunne stem. De heaviness die daarmee opgewekt wordt doet bij sommige nummers, zoals Serac, terugdenken aan Katatonia‘s beginjaren. En oké, ook heel erg aan Opeth.

Daartegenover staan dan weer meer toegankelijke nummers als Serein en Old Hearts Fall. Deze werden door platenlabel Peaceville Records voorafgaand aan de release van het album online verspreid. Opvallend is dat de sound hier soms echt wel positief, zelfs bijna – durf ik het woord wel gebruiken in een artikel over Katatonia – vrolijk is. Tussen de progressieve distortiongitaren zijn er de akoestische songs Decima en Pale Flag te vinden. Renske blinkt hier uit door zijn ingetogen vocals. Hoe iemand zo vermoeid en overtuigend tegelijk kan klinken is me een raadsel, wat een stem heeft die man toch. Residual brengt hetzelfde sobere sfeertje over en valt misschien ook nog onder de categorie ‘ballad’ te plaatsen. Een van mijn favoriete nummers van deze plaat, Last Song Before the Fade, dramt dan weer stevig door. Het refrein klinkt zowaar energiek. Dit moet natuurlijk in zijn donkergrijze context verstaan worden. Bekijk het als bewolkte zilvergrijze herfstlucht waar een streepje zonlicht doorschijnt. Het contrast met de zwaarmoedige verzen laat het hoopvolle, krachtige refrein des te intenser overkomen.

Een ander nummer dat eruit springt, is ongetwijfeld The Night Subscriber. De song is zodanig opgebouwd dat het geluid voller wordt naarmate het vordert. Het lied begint met een eenzame piano-intro waarna subtiel andere instrumenten toegevoegd worden, zodat het geheel na een tijdje lekker doordreunt. Afsluiten doet Katatonia op knallende wijze met Passer. Gitarist Öjersson haalt zijn trukendoos boven en toont ware gitaarvirtuositeit. Een verfrissende afwisseling in een vooral dromerig en hypnotiserend album. Wie graag enkele eurootjes meer spendeert aan de schijf kan zich aan nog drie bonusnummers verwachten waarvan eentje, Vakaren, in het Zweeds gezongen is.

Het mag duidelijk zijn dat Katatonia met The Fall of Hearts een sterk album neerzet. De band blijft trouw aan zijn vaste succesformule maar voegt toch heel wat nieuws toe. Een minpunt is wel dat het een tijdje duurt vooraleer je deze songs van elkaar weet te onderscheiden aangezien ze op het eerste gehoor erg gelijkend klinken. Genoeg geklaagd, dat laat ik liever over aan Renske en zijn lyrics die overlopen van zeemzoet zelfmedelijden. Dat een band na wel tien albums nog dijken zoals deze kan neerzetten, is absoluut bewonderenswaardig.

Voor wie niet genoeg kan krijgen van deze melancholische meesters: zondag 10 juli speelt Katatonia op Antwerp Metal Fest! 

Release Date: 20 mei 2016
Label: Peaceville Records
Tracklist:

1. Takeover 
2. Serein 
3. Old Heart Falls 
4. Decima 
5. Sanction 
6. Residual 
7. Serac
8. Last Song Before the Fade 
9. Shifts 
10. The Night Subscriber 
11. Pale Flag
12. Passer