Deze review zal korter zijn dan initieel bedoeld was. Ondanks het tijdige vertrek werd onze trip naar de Biebob ernstig vertraagd door files. Daardoor wandelden we de zaal binnen net op het moment dat het Italiaanse Adimiron zijn laatste noten aan het spelen was. We hadden deze band nochtans graag een kans gegeven want wat we van hen online gehoord hadden klonk zeker niet slecht.
Hoe dan ook, Wolfheart moest onze smart dan maar verzachten. Ik keek er naar uit Tuomas Saukkonen eindelijk live aan het werk te zien. Voor wie houdt van melodic death met een vleugje melancholie zou deze Fin geen onbekende mogen zijn. Met projecten als Before The Dawn, Black Sun Aeon, Dawn of Solace en RoutaSielu heeft deze kerel al enkele pareltjes afgeleverd. In 2013 echter kondigde hij aan al deze parallelle projecten stop te zetten en zich enkel nog te focussen op een nieuwe band, Wolfheart. Dit jaar bracht Saukkonen onder deze naam reeds zijn tweede album Shadow World uit. Terwijl deze plaat opnieuw zijn kenmerkende stijl draagt was dat dit helaas live in de Biebob niet te horen. Ik kan het niet anders zeggen dan dat het geluid echt barslecht stond. Alle fijne subtiliteiten van Wolfhearts muziek gingen verloren door een te luide drum en ritmegitaar waardoor je het gevoel had dat je luisterde naar een wall of sound. Imposant, nog steeds aangenaam als je de nummers en structuren goed kent, maar zonde dat de sublieme diepgang van Wolfheart verloren ging… Een gemiste kans!
We hoopten op beterschap tijdens de hoofdact van de avond. Een goed plaatsje bemachtigen voor Swallow The Sun was absoluut niet moeilijk want er was ontzettend weinig volk komen opdagen voor deze show. Met goed zicht op het podium was ik wel ontzettend verbaasd toen ik zag dat de band ervoor had gekozen Bacardi Breezer en Carapils te drinken tijdens hun show. Enkele andere aanwezigen vonden dit ook absolute schande en trakteerden de toetsenist tijdens de show al prompt op een Jupiler. De instrumenten stonden voor deze show gelukkig beter afgesteld waardoor je je perfect kon laten meevoeren op de melancholische tonen van de Finnen. Maar opnieuw toch een ontzettend gemis: de zang van Mikko stond absoluut te stil in de mix. De man beheerst de technieken om een lage grafstem af te wisselen met hoge uithalen en kan daarenboven ook nog eens uitpakken met een mooie, zachte clean zang. Nieuwe gezicht in de band achter de drums was Juuso Raatikainen, die invalt voor Kai Hahto. Hahto zou nog steeds de officiële drummer zijn van Swallow The Sun (en Wintersun), maar vult deze dagen de plaats in van Jukka Nevalainen bij Nightwish die zich laat behandelen voor insomnia. Grappig genoeg zag ik Hahto net de dag ervoor live aan het werk in de Lotto Arena. De show van Swallow The Sun vanavond diende natuurlijk tot promotie van hun nieuwste werk Songs From The North. Een driedubbel album, alsjeblieft. Ze hadden dan ook ruime keuze over welke nummer ze aan ons wilden voorstellen. Mijn persoonlijke live favoriet uit het nieuwe werk was toch wel Lost & Catatonic. Maar ook bij de oudere nummers was ‘Cathedral Walls’ een hoogtepunt, helaas met de vrouwenstem afgespeeld op een bandje. Als bis volgden nog de akoestische nummers ‘Heart of a Cold White Land’ en ‘Pray for the Winds to Come’. Hier konden we eindelijk wel ten volle Mikko zijn stem opmerken tussen de andere muzikanten. De Finnen sloten hun sterke show af met ‘Swallow’.
