Zondag 3 april was het tijd voor folkmetalliefhebbers om zich richting Trix in Antwerpen te begeven. Het Finse Ensiferum, een klasbak in het genre, speelt er zijn Return of the One Man Army Tour en neemt daarvoor enkele vrienden mee. Met Fleshgod Apocalypse en Heidra op de affiche belooft het een gevarieerde maar vooral intense avond te worden. De verwachtingen waren immers hooggespannen.
Om 19u45 mochten de mannen van het Deense Heidra als ware vikingen beginnen aan hun veroveringstocht van een stampvolle Trix. De band, die voor het grote publiek eerder een onbekende was, wist met zijn melodische folk getinte death metal toch heel wat heidense zieltjes voor zich te winnen. Hier en daar klonk er zelfs een vleugje black metal. Nummers als Wolfborn en Sworn to Vengeance konden op aanzienlijk ja-geknik rekenen. Al was het geluid niet optimaal, het dikke half uur dat deze heerschappen kregen leek te weinig voor de uitbundige Trix. Een veelbelovende band, als je het mij vraagt.
Over heerschappen gesproken: als er één gezelschap is dat zich kleedt als rasechte Italiaanse kasteelheren, is het Fleshgod Apocalypse wel. De tweede opwarmer van de avond was met zijn symfonische death metal echter de vreemde eend in de bijt tussen de opzwepende folk metal. Dit leek het publiek niet te hinderen. De band geniet van een achtenswaardige naambekendheid zodat het merendeel van de toehoorders lekker konden meeschreeuwen. Dit, na het eerste nummer reeds.
Fleshgod Apocalypse begon met een liefelijk instrumentaaltje uit zijn laatste nieuwe album King. Daarna barstte de hel los. Het publiek werd overdonderd met bombast en sentiment. Klassieke orchestratie, een operazangers, de aankleding van het podium… Drama tot in het 666e kwadraat. De nadruk van de setlist lag vooral op de nummers uit King. Zo werd de single Cold as Perfection gespeeld en werd het tegenstrijdig genoeg alsmaar warmer in de zaal. Uiteraard was er ook nog ruimte voor de meer gevestigde nummers. Hun paradepaardje The Violation werd strak gespeeld en raakte je venijnig, smerig en majestueus in het gezicht. Uit het album Labyrinth werd dan het dreigende Epilogue gespeeld waarin zanger en gitarist Tommaso Riccardi in duet gaat met backingzangeres Veronica Bordacchini. De interactie tussen beiden was betoverend; Bordacchinis hypnotische klassieke zang en Riccardis diepe grunts gaan dan ook harmonieus samen. Met dit hoogtepunt naderen de Italiaanse meneren het slot van hun spektakel. Eindigen deden ze met The Forsaking. Keurig gekleed en vuil gespeeld, en zo zien we ze graag.
Na Fleshgod Apocalypse haastten de Ensiferum-fans zich naar de voorste rijen. Dat deze fanbasis fanatiek is mocht duidelijk blijken: pelsen, warpaint, plastieken bijlen en drinkhoorns waren talrijk aanwezig. Iets na 22 uur was het dan eindelijk de beurt aan de Finse opperfolkers. Wanneer de intro March of War afgespeeld werd, kwamen de bandleden het podium op en werden ze warm toegejuicht. De beuk werd er meteen stevig ingegooid met het snoeiende Axe of Judgement. De eerste moshpit was een feit. Bassist Sami Hinkka had er duidelijk zin in en begroette de fans met vuistjes, handgezwaai en een glimlach die zelfs in zijn aanzienlijke baardbos niet te missen viel. De toon was gezet. Zowel de band als het publiek waren enthousiast en de haren vlogen in het rond. Het volgende nummer kwam eveneens uit hun nieuwste Nuclear Blast-album, One Man Army. Deze song, Heathen Horde, is nu al een meezinger van formaat.
Verder bleek de setlist zowel oud als nieuw werk te bevatten. Het evenwicht zat goed. Klassiekers als Guardians of Fate, Treacherous Gods en From Afar passeerden de revue. Het spelgenot bij de bandleden is zo overduidelijk dat het aanstekelijk werkte. Deze mensen doen hun job graag. Tussen al de energieke folkdeuntjes kwam er een rustpunt met The Wanderer; de ingetogen ballad met heroïsch sfeertje werd op een gemeend applaus onthaald. Nieuwste bandlid op de accordeon, Netta Skog, leek helemaal geen problemen te hebben met het spelen van de oudere nummers. De chemie met de andere bandleden zit zoals het hoort en ze draait dan ook mee als volwaardig bandlid.
Na The Wanderer was het tijd voor andere koek. Heel andere koek. Het nummer Two of Spades is een combinatie van Motörhead-waardige lyrics, folk metal, country, disco, Finse volksmuziek en death metal. En het werkte verdomd goed. Mafketels.
De set leek op z’n einde te komen met Twilight Tavern en Lai Lai Hei. Het regende plots crowdsurfers en zanger/gitarist Petri Lindroos nodigde het publiek uit om mee te zingen. Na afloop verlieten de bandleden het podium en de toeschouwers besloten dan maar het spelletje mee te spelen en naar meer nummers te vragen. De Finse krijgers bestegen nogmaals het podium en speelden als toegift nog Tale of Revenge, In My Sword I Trust en de onvermijdelijke sfeermaker Iron. Minder voorspelbaar was dat deze laatste onderbroken werd met een cover van Manowars Hail and Kill. Iron werd verder gezet en zo lang mogelijk uitgerekt om nog enkele technische kunstjes op de instrumenten te tonen. Zo speelde gitarist Markus Toivonen in ware Jimi Hendrix-stijl gitaar op zijn rug. Behoorlijk indrukwekkend. Ensiferum werd uitbundig bedankt voor bewezen diensten.
Daarmee was de tijd aangebroken om de Trix te verlaten. Ensiferum inspireert al eens tot heldhaftig te paard op avontuur te gaan naar het bos en op beren te jagen, maar het vooruitzicht op een warm zacht bed in Gent leek op dat moment een beter alternatief. Wat een feest, wat een bands. De toekomst belooft veel spannends voor deze drie titanen. Ik heb er het vertrouwen in en kijk alvast uit naar hun volgende passage!
