Terwijl buiten het lichtfestival volop aan de gang was, speelde binnen in de Handelsbeurs er zich een nog spectaculairder tafereel af. Na een uitgebreide tour in november doorheen heel Europa, speelde We Stood Like Kings (*****) nog eens op eigen bodem. Op de eerste dag van februari kon je ze aan het werk zien in de Handelsbeurs te Gent. Het was iets waar ikzelf al een hele tijd naar aan het uitkijken was. Hun muziek en unieke uitvoering ervan was me tot enkele maanden terug nog vrij onbekend. Met de release van hun meest recente album USA 1982 kwamen ze op mijn radar tevoorschijn en zijn ze er niet meer van verdwenen (lees de review van het album hier). Het album had mij nogal verrast en liet mij stevig onder de indruk. Logischerwijs zag ik hun dan ook graag naar Gent komen, een avondje steengoede Post-Rock vlak bij de deur, daarvoor kom ik al eens graag buiten!
Voor zij die niet direct vertrouwd zijn met We Stood Like Kings is een woordje uitleg wel op zijn plaats. Elke release van de band is telkens een soundtrack voor een stille film. Eerder brachten ze al USSR 1926 met de film A Sixth Part of the World en Berlin 1927 met de film Die Sinfonie der Großstadt. Met USA 1982 nemen ze in sprong naar de toekomst in het film landschap en brengen ze een nieuwe soundtrack voor de film Koyaanisqatsi. Tijdens de review van het album had ik ook al reeds de kans om de film te bekijken met de muziek erbij, maar in alle eerlijkheid was het moeilijk om toen in de juiste stemming te geraken om de hele film te bekijken. In die mate was ik dan ook benieuwd hoe de combinatie met livemuziek het verschil zou maken. En wat een verschil…
Een aantal maanden terug, had ik de kans om Godspeed You! Black Emperor aan het werk te zien in het kader van een WW1 memorial in de westhoek nabij Ieper. Met een hele lichtshow, een gigantisch publiek, met duizenden kaarsen, in het midden van de West-Vlaamse weides. Het was een totaalpakket van een ongekend kaliber. Dit overtreffen zie ik niet veel bands doen, maar met wat We Stood Like Kings presteerde in de handelsbeurs zie ik het zeker evenaren. Vanaf de eerste noot nam de band je mee op sleeptouw doorheen hun film over de krachten van de natuur, de dagelijkse sleur en de ernstige realiteit. Met momenten lijkt het alsof de film de muziek volgt, alsof de band op meesterlijke wijze de beelden naar hun hand weet te zetten. De muziek speelt prachtig in op wat je ziet en voelt op geen enkel moment onnatuurlijk aan, het hele gebeuren gaat zijn gangetje en voor je het weet ben je ruim een kwartier verder. De handelsbeurs stond gevuld met stoelen en enkele tafeltjes, goed gevuld met mensen maar verre van wat de handelsbeurs in capaciteit kan verdragen. Het creëerde een intieme en gezellige sfeer, alsof de band zowaar even in je woonkamer een optreden stond te doen.
Wat volgde was ongeveer een anderhalf uur aan prachtige muziek en een prachtige film. Je kan je zo verliezen in de beelden van een repetitief scenario in een fabriek of van de natuur aan het werk. Verveling was er zeker niet, zowel de muziek als de beelden varieerden genoeg om de aandacht scherp te houden. Wanneer je blik dan toch even afdwaalde van de film zag je vier bandleden waarvan de passie voor hun muziek er van af sprong. Het is al even geleden dat ik een band zo zag genieten in wat ze deden. Wat ervoor zorgde dat het ook gewoon heel tof was om de band aan het werk te zien. Een anderhalf uur zonder dood of stil moment, voor dat je het wist was het voorbij. Een verdwaasd publiek durfde enkele seconden haast niet applaudisseren maar de band werd uiteindelijk toch getrakteerd op een welverdiende staande ovatie van enkele minuten. We Stood Like Kings speelde de hoofdrol in een film zonder personages.
