Hellfest is een festival in de Franse gemeente Clisson. Het viel normaal gezien het weekend na Graspop, maar sinds dit jaar is het tijdens hetzelfde weekend. Het wordt gehouden in het natuur sport complex Val de Moine, slechts een kleine 400km verwijderd van Parijs. Onze redactie kon het niet laten om dit extreme festival bij te wonen en we nodigen jullie hier uit om onze ervaring mee te leven!

[tabby title=”Algemeen”]

#RoadToHell : Onze reis begon heel vroeg in de ochtend (of nacht) in Gent en voerde ons via Parijs door Frankrijk. Houd hiervoor – voor de Frankrijk-noobs onder ons – wel rekening met de péage. Je moet een paar keer stoppen voor een tolpoort, waarbij het handig is om een creditcard mee te hebben (wat ook in de winkels in Clisson handig blijkt!! Maestro pakken ze daar niet aan). Houd hiervan ook zeker je ticketje goed bij, want die moet je later in de volgende machine steken.

LOCATIE

Na 8.5 uur reden we de Hellfest-parking op in Clisson. Dit echter niet zonder problemen. Na een vlotte reis naar Clisson hebben we daar nog een hele tijd rondgereden omdat we geen enkel bord zagen waarop Hellfest of een parking daarvan waren aangegeven. Hierop hebben we maar de GPS naar het opgegeven adres gevolgd, maar werden we steeds rondgeleid door de traffic-control van Hellfest, die totaal geen woord Engels spraken. We werden zelfs verteld dat we ‘to the circle’ moesten rijden. Uiteindelijk waren we wel al in de buurt en door zelf wat op te letten vonden we juist 50 meter van de parking wél een bordje waar het op stond, maar dat was natuurlijk een beetje laat.

Dit brengt ons op een heel belangrijk punt over Hellfest: communicatie. Het is heel handig als je Frans kunt spreken, want Engels zit er eigenlijk écht niet in. Als je vraagt of iemand Engels praat krijg je al een wazige blik terug met een twijfelende ‘a liettle biet’, waarna de conversatie meestal niet lang meer duurt. Ook vonden wij het heel jammer dat er niet zo goed gecommuniceerd werd over line-up changes en andere aankondigingen gingen eigenlijk ook aan ons voorbij. Zelfs in de pers-zone was het niet veel beter en bij ons interview met Ensiferum was het ook allemaal heel onduidelijk. Uiteindelijk waren ze wel allemaal heel vriendelijk, maar echt duidelijk is het dus niet.

Zo was er ook de onduidelijkheid rond de nieuwe Cashless betaalkaarten. Wij kenden dit systeem al van op Metaldays in Slovenië, maar daar werkte het precies toch wat vlotter. De organisatie kreeg het niet echt voor elkaar om duidelijk uit te leggen hoe en waar de kaarten nu gebruikt moesten worden, waardoor hier veel misverstanden rond ontstonden. Veel mensen hadden al veel geld op hun kaart gezet, omdat ze dachten dat ze hier overal op het terrein mee konden betalen, maar dit was niet waar. Je kon met deze kaart enkel betalen bij de Hellfest-bars en Hellfest-snack. Bij alle andere (eet-)standjes moest je toch nog met cash betalen, en hier dus ook alsnog mee rondlopen. Niet echt handig dus want het idee van de Cashless was dachten wij om dit niet meer te moeten doen. Ook was het – als je niet zo vlot Frans praat – niet echt duidelijk hoeveel er steeds nog op je kaart stond, omdat het barpersoneel dat meestal in het snel frans naar je riep terwijl ze al wegliepen. Voor ons was dit dus de helft van de tijd een gokje en hopen dat er nog genoeg op stond!

De prijzen van de drank vielen heel goed mee. Een Hellfest-beker is 28cl en kost 1 euro per beker. Dit is geen borg, maar je koopt echt een beker. Af en toe krijg je wel een propere beker terug, maar soms vullen ze het gewoon in je eigen vuile beker bij. Over bijvullen gesproken: een volle beker frisdrank of bier (Kronenbourg) kost je 2.50 euro, en een volle beker wijn 4 euro. Voor een jug (150cl) betaal je 2 euro, en voor ze te vullen 13 euro voor bier en 20 euro voor wijn. Dus als je niet teveel bekers verliest of weggooit zijn de drankprijzen heel schappelijk, zeker voor een festival.

Een positief puntje waren de lockers, die aan de Metalcorner stonden. Ze waren verkrijgbaar in 3 verschillende maten en hier kon je veilig je spullen opbergen. Een nadeel hiervan was wel dat je ze op voorhand op de website van de ‘lock and rock’ moest reserveren.

De camping was uiteindelijk ook helemaal niet ver van de parking en de winkels en McDonald’s. Met 5 á 10 minuutjes ben je al op de camping. Deze is gratis en ligt vlak naast het festivalterrein. Je mag vanaf donderdag om 2u ‘s middags de camping op met je ticket. Je krijgt dan direct je bandje, dus het enige wat je dan nog moet doen is je tent opzetten! Er is GEEN gratis water op de camping. Je moet een “water point” bandje kopen voor €6, waarmee je onbeperkt water kunt halen en douchen. Op het festivalterrein zelf zijn de “water points” wel gratis, en hier zijn wij eigenlijk wel mee toegekomen. Ook hadden we gewoon water gehaald in de winkel, aangezien die echt niet ver was.

Om het terrein proper te houden krijg je als je aankomt 3 verschillend gekleurde vuilzakken, om te recyclen. Deze vuilzakken kun je dan inleveren als ze vol zijn. Hiermee kun je meedingen voor verschillende prijzen, waaronder VIPtickets voor het jaar erna. De fransen waren hiermee ook heel begaan, en we zagen heel veel mensen ijverig hun zooi opruimen. Ook kwamen er soms karretjes langs die de vuilzakken aan de ‘weg’ kwamen ophalen.

Een ander awesome punt op de camping en Metal Corner is de wc’s. Dit waren geen Dixi’s, maar hokjes gemaakt van karton. Hierin bleef het redelijk koel doorheen de warme dagen en ze stonken ook veel minder dan gewone Dixi’s, mede dankzij het zaagsel wat erin werd gegooid. Er zat hier dan iemand achter die het af en toe leegschepte, de held. Ook was het wel verfrissend door de wind die er wat doorblies, haha. Op de camping is er meestal wel wc-papier voorzien, maar op het festivalterrein kun je beter zelf iets meehebben. Wel waren er op bepaalde plaatsen ‘gewone’ wc’s.

Een heel groot voordeel (ook voor vegetariërs/mensen met een allergie) is dat je je eigen eten mag meenemen op het festivalterrein! Dit kan de kosten van een festival serieus drukken, het misschien iets gezonder maken, of je kunt gewoon snacks meenemen voor tijdens je drukke schema. Drinken/Drank, blikken en glas zijn wel verboden. Over eten gesproken: er is ook een vegetarisch standje, waar je ook glutenvrij eten kunt krijgen (rijstgerechten met groenten).

Vlakbij de ingang kun je ook je GSM laten opladen, maar daar staat vaak een enorme rij, en je GSM mag hier maar 30 minuten opladen, wat volgens ons niet heel veel zin had. Het is dus handig om hier rekening mee te houden en eventueel een extra batterij of een powerbank mee te nemen.

Er zijn bankautomaten op het festivalterrein en in het dorpje (Clisson). Voor een supermarkt/eten moet je sowieso naar Clisson, daar er geen te vinden is op het terrein zelf. Ook worden er GEEN sigaretten verkocht op het terrein, omdat dat in Frankrijk blijkbaar verboden is. Wel is de supermarkt echt heel groot en je kunt er bijna alles vinden wat je nodig hebt, eten meebrengen van huis is dus eigenlijk niet nodig. Ook kun je er blokken ijs kopen voor in een koelbox. De winkel is maar 5-10 minuten stappen van de camping dus dat is ook goed te doen, en er is ook een McDonald’s voor de liefhebbers. Het bier in de supermarkt wordt wel vooral in glazen flesjes verkocht, wat ervoor zorgt dat er dus heel veel glas is op de camping, waar je wel wat voor moet uitkijken.

‘S avonds hadden we op dag 0 al een feestje in de Metal-Corner, waar elke avond DJs draaien in de tent. Er waren deze eerste dag ook al een paar franse bands te zien, maar daar zijn we nog niet geraakt. Het was wel een leuk feestje, waar we ook al veel bekenden tegenkwamen.

Aan de Metal-Corner was ook de meetingplaats van de Hellfest Cult, waar wij helaas niet inmochten. Dit (en andere besloten plaatsen) was enkel voor de leden van de Hellfest Cult, waarvan je het lidmaatschap online kunt kopen in de merchshop van Hellfest. Hiervoor krijg je een box met goodies, er zijn verschillende meetings (in Frankrijk) en je mag dus op die bepaalde plaatsen op het festival chillen, waar verder niemand binnen mag. Verdere info kun je zien op de website maar volgens ons is het allemaal niet een geweldig voordeel als je niet in Frankrijk woont.

Na het eerste feestje kropen we voldaan in ons bedje voor een goede nachtrust om de volgende dag te beginnen aan de zotte line-up.

[tabby title=”Terrein”]

FESTIVALTERREIN

De Hell City Square: Met mooie decoraties en gevels brengt deze nieuwe ruimte stands van sommige partners zoals Dr. Martens, het informatiepunt en tattoo-studio’s, ook is hier een grote tent met de Extreme Market, waar je merch en andere metalgerelateerde spullen kunt kopen.

Voor zij die Hellfest niet zo goed kennen: er zijn twee mainstages voor alle grote namen en speciale acts en populaire bands, en verder 4 podia die verdeeld zijn via genres. Stoner/Doom kan men terugvinden in the Valley. The Warzone doet zijn naam eer aan met al het schoppen en slaan in de moshpits die ‘gedanst’ worden op punk en hardcore. Death, Black en Folk zijn terug te vinden in de podia the Altar en the Temple. Zo is er iets voor iedereen en weet je onmiddelijk waar je naartoe kunt of moet.

ARTWORK

Voor deze verjaardagseditie werd er veel gewerkt aan het artwork. De Mainstages werden voorzien van een nieuwe artistieke omlijsting met 3 grote schermen, er stond een reuzenrad en de bars waren goed uitgerust van het nodige metaal en ‘s avonds met geweldige pyrotechnics. Hiernaast was er de verbetering van the Altar en the Temple. In plaats van de ‘normale’, veelgeziene festivalmarquees werd dit een geweldige metalen constructie. Dit zonder palen in het midden, met open zijkanten voor verluchting en vooral een volledig open achterkant, waardoor je van ver nog mee kon genieten van de optredens. Er hingen hier per stage ook grote schermen, dus dat was sowieso al heel gemakkelijk. We zagen dan ook de eerste dag al grote crowds verzamelen, zelfs nog ver achter deze ‘tenten’.

De verdere inkleding is inmiddels al een veelbesproken punt. Het Disneyland of Tomorrowland voor metalheads, kermis, pretpark… er zijn al verschillende benamingen voorbij gekomen, en deze ‘overdaad’ zou de bands teniet doen. Wij moeten zeggen, het is misschien veel aan het worden, maar het was wel heel leuk om tussen rond te lopen. Voor de optredens keken en luisterden we nog steeds naar de bands zelf, en hierbij was er totaal geen hinder van het artwork. Bij het rondlopen tussen de bands was het echter wel heel leuk om te kijken naar wat ze op verschillende plaatsen weer hadden bedacht om neer te zetten en te maken.

De – vaak metalen – kunstwerken waren echt geweldig uitgewerkt. Ook kun je op hellfest zitten/chillen in een bos, wat door de inkleding en lichtjes een hele leuke sfeer heeft en overdag de nodige verkoeling biedt. Tegenover deze verkoeling staan er de verschillende plaatsen met pyrotechnics die ‘s avonds wat extra warmte kunnen bieden als het afkoelt. De verschillende bars zijn voorzien van vlammenwerpers (soms in verschillende kleuren) en op meerdere plaatsen op het terrein zijn er ook af en toe vuurshows (met mooie dames, niet te vergeten).

VIP/PRESS AREA

De VIP/PRESS area was goed uitgerust en zag er ook erg goed uit (zie foto’s). Hier kon je ook op een rustige manier naar de optredens kijken op groot scherm als je even wilde uitrusten en er was genoeg drank en ook wat eten te verkrijgen, en er waren geen rijen voor de wc’s! Huzzah! Omdat het artwork er zo mooi was, was het eigenlijk wel jammer dat dit niet zichtbaar was voor alle festivalgangers. Nog een nadeel was wel dat het best groot was en íedereen die op Hellfest werkt daar blijkbaar mag chillen. Dat maakt het soms wat moeilijk om tot rust te komen of even rustig onze informatie en foto’s te checken. De perstent was echter goed uitgerust met een aantal laptops die iedereen mocht gebruiken. Wel was het er midden op de dag niet uit te houden van de warmte. Aan de kant van de laptops was ook een ruimte voor de persconferenties, waarvan we de eerste (Motörhead) door de slechte communicatie al deze eerste dag hadden gemist. Bummer. Aan de andere kant van de perstent waren er interview-hokjes.

[tabby title=”Day 1″]

Dus begonnen we onze eerste dag vol goede moed en in het gezelschap van een kleine kater. Het zonnetje werkte al goed mee, want met geen wolkje te bekennen sleepten we ons naar de weide. Het zou Frankrijk niet zijn als er geen speciale WIJN-bars waren, te vinden op verschillende plaatsen op het festivalterrein, dus we konden direct genieten van een frisse beker wijn.

Leng Tch’e

Na een kennismaking met het festivalterrein speelde de Belgische band Leng Tch’e. Deze grindcore band liet eerder weten dat ze “still very much” alive waren en dit bewijzen ze ook door een welgesmaakte passage op Hellfest. 10 jaar eerder waren ze ook al van de partij (toen met een totaal andere line-up) op de voorloper van dit epische metal festival. Nu is het geen geheim dat het grindcore genre populairder is in Frankrijk dan op andere grote festivals en was er om 12 uur 50 een hoop volk komen opdagen. Leuk om te zien dat er belgische bands in het buitenland met veel enthousiasme onthaald worden!

Progressieve metal is booming, big time. Ook nu weer bewijst Sylosis dat de hype “real” is met een zeer goede set die sterk en onverwacht uit de hoek kan komen. De meeste kenners onder jullie zullen ondertussen ongetwijfeld het album Dominant Heart in de virtuele cdkast hebben staan. Lekker om wakker te worden in een zonovergoten Clisson. De eerste pintjes vlogen al snel rond in de pit. Staark waark.

Enthroned

Boem patat en België boven op de eerste dag van Hellfest. Wij waren zeer benieuwd naar de passage van Enthroned op dit festival. The Temple was al lekker volgelopen en de “grimm en frostbitten” gezichten van de black metal stonden strak gespannen. Een topoptreden zonder flauw gedoe! Enthroned liet zien wat ze waard zijn, de schriele stem van Nornagest en de blastbeats van Menthor waren meer dan voldoende om het Franse publiek te overtuigen. De setlist was gevarieerd en gebaseerd op het betere werk dat ze hebben uitgebracht, en ook de modernere aanpak van het oudere werk valt in goede satanische smaak.

Shape of Despair

Deze Zweedse doom band had vooral in het begin van de set veel last met de geluidkwaliteit. Dit in combinatie met het weinige volk zorgde ervoor dat de nasmaak van dit optreden niet bevredigend was. We snappen wat ze wilden brengen maar het kwam echt niet over op een zonnige dag terwijl iedereen te smachten staat naar een pintje (alleja kronenbourgske). De soms pijnlijk hoge en redelijk valse stem van de Natalie Safrosskin stond in schril contrast met de zware, trage en monotone gitaren. Misschien dat we ze eens op een ander moment moeten zien, in zaal terwijl het vriest, maar overtuigend was het optreden op Hellfest toch niet.

Skyforger

De folk/pagan-metal van Skyforger uit Letland blies een storm door the Temple. Met traditionele folknummers en teksten vanuit de Letse mythologie stormden deze bebaarde heren over het podium. Wat altijd leuk is bij een folk metal band is als ook de kleding meehelpt om in de sfeer te komen. Het was een geweldige show, waarbij alle bandleden alles van zichzelf gaven, met uitbundige bewegingen en zelfs rollen over het podium. Nog redelijk vroeg op de stikhete dag werkte dit alles uit tot een geweldige show in een enthousiast gevulde tent, wellicht opgestookt door het enorme enthousiasme van de band zelf (zie foto’s).

Godsmack

Voor Godsmack moesten we toch de weide op naar Mainstage 2. Terwijl we voor ons gevoel bijna aan het wegsmelten waren speelde Godsmack weer een strakke set, waarbij de menigte op de weide schijnbaar niet veel last had van de warme zon. Vooraan werd er soms wel gesprongen, maar over het algemeen bleef de crowd toch rustig en – wat we het hele festival wel merkten – tam. Een standaard setlist, maar zoals gezegd strak gespeeld, zoals we wel van Godsmack gewend zijn.

Melechesh 

De omgekeerde kruistocht van Jeruzalem naar Clisson was toch minder indrukwekkend dan dat ik gehoopt had. Wederom waren er problemen met het geluid en kraakten de boxen alsof ze getroffen waren door een Assyrische slingeraar. Toch had ik graag via deze review mijn doorzettingsvermogen willen bedanken want hoe verder de show verliep hoe meer ik ervan begon te genieten. Heerlijk aggressieve en aanstekelijke muziek van deze mannen! Ook is Melechesch de enige band waarvan we pyro (al was het maar een klein stoomstraaltje) hebben gezien bij de “kleinere” podia op Hellfest. Genies, Sorcerers and Mesopothamian Nights blijft een topschijf en het afsluitende nummer Rebirth of the Nemesis: Enuma Elish is eigenlijk al een reden genoeg om te blijven staan.

Sodom

Van Jeruzalem naar de zondige stad Sodom in een dikke 10 minuten, het kan allemaal op Hellfest. Deze Duitse thrash machine is en blijft een vaste waarde. Zoveel enthousiasme! Tom Angelripper was deze keer met zijn stem wel op de afspraak (op Wacken 2014 was het magertjes) en Bernemann (love the name) zijn riffs scheurden lekker door de boksen. Het geluid was dit optreden wel van de partij en naar ons weten waren er geen verstoringen te bespeuren, een verademing van jewelste. Toch was de setlist niet wat we gehoopt hadden, Marines, Napalm in the Morning en Ausgebombt zijn volgens ons verplichte waarden, maar ach er is altijd wel iets om over te zagen. Op 50 minuten tijd hebben deze Duitse tanks er toch weer een dik feestje van gemaakt. And remember: no more war!

Arkona

De folk-storm van Skyforger die we eerder bespraken was nog niets in vergelijking met de orkaan die Maria “Masha Scream” Arichipova, de zangeres van Arkona over het podium blaast. Zoals we haar ook al in een berenvel in de 42 graden van Metaldays alles zagen geven, liet ze met al haar enthousiasme ook in de warme bronnen van Hellfest geen steek schieten. De doedelzak geeft net dat extra’s bij de pagan/folk metal, russische teksten en screams. Ook de rest van de band geeft alles en headbangt er op los. Maar waar de rest van deze Russische band ook een geweldige set speelde, blijft de energie van Masha toch hangen, waarbij ze zichzelf én de rest van de tent in het zweet werkt. Haar bijnaam is dan ook niet voor niets “Scream”, want naast al het gedans, gespring en enthousiasme krijgt ze ook geweldige geluiden uit haar keel gesmeten… Wat een vrouwmens! Ook is ze getrouwd met de gitarist, Sergei “Lazar”, en hebben ze samen 2 (waarschijnlijk epische) kindjes /random info.

Oathbreaker 

GENT verenig u! Oathbreaker is nog steeds aan hun opmars bezig in het kleine maar fijne metalwereldje. Na het afzeggen van Trap Them stonden ze heet en gereed om de vervanging te doen op de Warzone-stage. Caro heeft een goede stem en de look and feel van de band viel zeer in de smaak bij de Fransen. Zowat iedereen was en is er enthousiast over. De stempel van de Church of Ra is steeds groter en groter aan het worden en deze storm zal niet gaan liggen. De toekomst van metal ligt blijkbaar in de sludge gemengd met harcore gemend met doom gemengd met post gemengd met black invloeden. Zijn we een genre vergeten gelieve een gele briefkaart te sturen naar de Hingenesteenweg 124, 2880 Bornem.

Bloodbath

Hierna pikken we een stuk van Bloodbath mee. Ondanks het feit dat ze tegelijk speelden met Lamb Of God was er toch nog veel volk komen opdagen bij The Altar. Het geluid was weer niet schitterend maar als grote fan van deze Zweedse deathmetal band uit Engeland (zo kondigde Nick Holmes de band aan) was ik zeer tevreden om knallers als So You Die, Cancer of the Soul en Like Fire live te aanschouwen. Jammer dat er geen pyrotechnics waren want deze zouden zeker niet misstaan bij een optreden als dit. Als kers op de rottende taart moest en zou het franse publiek Eaten horen en kregen we dit ook als encore. Bloodbath zou echter Bloodbath niet zijn zonder de nodige branie en arrogantie. Zo kreeg onze eigen Ilse bijna een schop tegen haar hoofd van de zanger. Blijkbaar geen fan van de camera’s die mannen. De foto’s kunt u hiernaast zien.

Lamb of God

Door een line-up verandering die niet goed aangekondigd was en het stuk van Bloodbath dat we hebben gezien, kwamen we niet op tijd voor het volledige optreden van Lamb of God, maar wat we hoorden was er zéker niet naast. Ook hoorden we dat ze 512 op onze Hellfesters loslieten. Dit is een nummer van het nieuwe album VII: Sturm und Drang, dat uitkomt op 24 juli. De Amerikaanse groove-metallers maakten de volle weide daarmee enorm enthousiast voor het nieuwe album, wat zeker te zien was aan de moshpits en de hoeveelheid crowdsurfers die door de lucht vlogen, ondanks de hitte. Na een tip om de enthousiastelingen die op de grond vallen zeker omhoog te helpen, kon de crowd verderlopen met Lamb of God in Hell(fest), waarna het enthousiasme en de energie niet meer uitdoofden.

Alice Cooper

De enórme crowd die al voor de Mainstages verzameld stond voor Lamb of God werd nóg groter wanneer het tijd was voor Alice Cooper. Omdat we toch wat dorst hadden gekregen plaatsten we ons naast de bars achter de PA en keken we van daaruit, met een volle beker rode wijn, naar deze king of Shock Rock, en my god wat een geweldige show, en wat een energie zit er nog in deze man. Net als de vele keren dat hij al in zijn shows is gestorven of geëxecuteerd, lijkt Alice Cooper wel onsterfelijk. Ook al heeft hij dit al supervaak gespeeld, dit verveelt niet en hij lijkt er zelf ook nog van te genieten! Jong en oud kon zich volledig laten gaan op een setlist van op elkaar volgende hits en ook meneer Cooper zelf springt als een (I’m) Eighteen-jarige over het podium en verandert soms zelfs ongemerkt van outfit. Met een bodemloze voorraad aan props en dingen die hij in het publiek gooit, blijft hij extravagant entertainen. Natuurlijk mag Poison niet ontbreken, en als lijkt dat de show hierna gedaan is, merken we op dat School’s Out nog niet gespeeld is en natuurlijk de afsluiter is, waarbij er nog uitgeweken wordt naar een jam van Another Brick in the Wall (Pink Floyd). Kortom een feest voor jong en oud, waarbij de laatste categorie zich ook weer deel kon voelen van de eerste, als een Department of Youth.

Children of Bodom

Holy Fucking Shit. Door Alice Cooper misten we dan ook een stukje van Children of Bodom, die The Altar al onveilig maakten. Met de vele podia en overlappingen op Hellfest kunnen we helaas soms niet anders dan maar delen van bepaalde shows zien. Maar we kunnen deze motherfucking Finse band gelukkig binnenkort nog veel zien met hun tour voor het nieuwe Album I Worship Chaos, dat uitkomt op 2 oktober 2015. Daar The Altar ook al goed gevuld was (met een crowd tot nog vér achter de tenten) hebben we ze van buiten af gezien, maar dankzij de grote open achterkant van de tenten en het grote scherm dat daar hing konden we alles zeer goed volgen. Hierdoor konden we weer genieten van een geweldig goede show van Children of Bodom, waar we meer dan tevreden mee kunnen zijn! Gelukkig kunnen we er altijd op rekenen dat Alexi Laiho zijn ‘fucking’-pilletje ook weer in heeft genomen, want het stroomde weer veelvuldig uit zijn mond. FUCKYEAH. Als we een keer niet reviewen doen we een fucking drinking game, want dit is niet aan te raden als je daarna nog iets of wat nuchter moet zijn, haha!

Satyricon

Direct na Children of Bodom konden we doorrollen naar The Temple, waar we Satyricon vanaf het begin konden zien in een overvolle tent. Grrr wat een heerlijke muziek maken de Noren toch! Als fanboy heb ik niets dan lof voor dit optreden. Als rots in de branding van de black metal muziek brengen ze toch elke keer sfeer in de brouwerij. Ze hebben geen schrik hebben om te experimenteren met de muziek , en de liveset is brutaal, melodisch en opzwepend tegelijk. Nieuwere nummers zoals Nekrohaven en Our world, It Rumbles Tonight zijn intussen klassiekers geworden naast de al populaire nummers zoals Mother North, K.I.N.G. en Now, Diabolical. Goeie set, vette sfeer en mooie lichtschow. Meer moet dat niet zijn op een vrijdagavond.

Judas Priest

Halverweg vertrok Ilse al richting Judas Priest, want ja…. het is Judas Priest! Eindelijk een Mainstage-show zonder de volle zon op je kop. Na wat gewurm door de crowd die tot ver dicht op elkaar stond, was het vanvoor niet zo moeilijk om erdoor te komen, waardoor de 3e rij best nog mogelijk was! Nog steeds was het wel een afstand, maar met het mooie licht en de grote schermen was alles duidelijk te zien, en Rob Halfords stem reikte natuurlijk tot over de hele weide. Tijd voor een onderdompeling in British Steel! Hierbij ontbrak het natuurlijk niet aan wat spelen met een motor. Judas Priest was vanavond weer in vorm! Na een tijdje vervoegde ook Bernd zich aan de Mainstages en konden we samen genieten van pure Heavy Metal, that electrified our inner feelings.

Slipknot

Hierna verplaatsten we naar de achterkant van de weide om onze voeten wat te sparen en nog wat te drinken bij Slipknot, ook een show waar we toch wel naar uitkeken. Met een setlist zonder People=Shit, en nog andere alternatieve keuzes vroegen we ons af wat er precies gebeurde. Corey Taylor kon niet altijd even goed mee, maar het publiek leek zich niets van de negatieve puntjes aan te trekken. Het feit dat het Slipknot is maakte waarschijnlijk al veel goed en iedereen ging nog steeds los. De show was minder spectaculair dan verwacht, maar kwam dit misschien door het podium en de regelementen van Hellfest waar we bij andere bands ook al over hoorden? We weten het nog steeds niet maar enigszins teleurgesteld dropen we af richting Shining, die we toch sowieso nog gingen zien.

Shining

Jørgen Munkeby is een zot beest, de mensen die bekend zijn met de band zullen al weten wat voor vreemde dingen er tijdens hun muziek naar voren komen. Veel volk was er alvast in The Temple voor deze progressieve band. We weten niet goed of dit nu een episch optreden was, of een samenraapsel van geluid, maar het is iets speciaals en we zijn er van overtuigd dat dit een band is waar je ofwel volledig voor of ongelofelijk tegen zult zijn.

[tabby title=”Day 2″]

Na een goede nachtrust starten we onze dag met een ontbijtje in de goddelijke schaduw van onze tent, en gaan we weer op weg naar het festivalterrein voor een nieuwe, zonnig hete, dag in Hell.

Butcher Babies

Nog heel vroeg op de dag, maar het terrein voor Mainstage 1 was al zeer volgevuld. Dit met een publiek dat vast niet alleen voor hun talent kwam, maar ook kwam zien of ze misschien weer enkel tape op hun borsten droegen als kleding. We moeten zeggen, het enige wat wij van andere mensen op voorhand hoorden over deze Babies ging meestal ook over hun uiterlijk. Wij waren dan ook blij verrast toen we hoorden wat deze band neer kon zetten en de crowd ging wild! Welke precieze redenen de enorme massa crowdsurfers had om zo snel mogelijk naar voren te komen weten we natuurlijk niet, maar we zagen en hoorden wel dat het goed was! De rest van de band legde een stevige ondergrond voor de geweldige show van de frontvrouwen. Dus: toch niet zomaar een stel pretty faces, maar wel degelijk een sterke band met metalen ballen.

Benieuwd wat ze er muzikaal van af brengen? Bekijk hiernaast de video, waarbij je natuurlijk ook van het uiterlijk kunt genieten.

Infestus

Deze Duitse black metal band heeft in 2014 een 4e langspeler uitgebracht met Debemur Morti Productions en dit heeft hen geen windeieren gelegd. Ondanks het feit dat er niet echt veel volk was komen opdagen hebben ze toch kunnen overtuigen, met een sterke sound en meeslepende arrangementen. Op de beperkte tijd dat ze mochten spelen kregen we 6 nummers door de oren geboord. Zeker een band om in de gaten te houden. HOpelijk gaan ze niet als Winterfylleth in de vergeetput na een succesvolle zomer.

Ghost Brigade

Melodische doom metal met een moderne twist. Zo zou ik deze band omschrijven. Ik zal de passage die deze band enkele jaren geleden op graspop heeft gedaan niet snel vergeten. Hoewel ik de laatste telg van deze band (IV – One With The Storm) nog niet in de platenkast heb liggen, ben ik altijd zwaar onder de indruk van hun muziek. Het optreden op Hellfest zelf was echter niet echt overtuigend. De band straalde te weinig uit op het podium en het geluid was op sommige delen van het terrein niet echt om aan te horen. Na een derde verplaatsing hadden we dan toch een goed plekje gevonden en konden we de rest van de set goed smaken. Nu vond ik het wel spijtig dat ze op de mainstage terecht zijn gekomen. Doom is geen genre om in het midden van de dag op een zonovergoten weide te zetten. Volgende keer beter!

Finntroll

Aah Finntroll, wat een feestje was dat weer. Na een aantal foto’s getrokken te hebben van deze blijkbaar ridiculously photogenic mannen, dook ik terug de crowd in om wat te dansen. Deze Finnen hamerden de trollen door onze oren en deden ons stuiteren op onze benen. Naast de klassiekers is ook Blodsvept inmiddels al een vast feestnummer geworden. Wij konden in ieder geval niet stil blijven staan, en wat kunnen we er verder nog over zeggen dan dat het een geweldig optreden was. En als we zo om ons heen keken naar de overvolle tent en verder, waren we niet de enigen die dit dachten.

ZZ Top

Enorm veel sfeer tijdens het optreden van deze legendarische band. Dusty Hill en Billy Gibbons zjin de baardige rakkers die het hele terrein aan het dansen en zingen krijgen. Sterke blues rock met een serieuze baardgroei. Volgens de meeste reviewers stonden ze veel te vroeg geprogrammeerd, maar dat vonden wij juist perfect uitkomen. Het voelde als een relatief rustig moment voor de storm, maar de hele weide was mee. Wel was de setlist redelijk kort voor een band die al sinds 1969 actief is.

Faith No More

— had precies alle bloemenwinkels van half Frankrijk leeggekocht om hun podium mee op te vullen. Door deze bloemenzee en de witte outfits vielen deze oude rockers toch een beetje uit de toon op dit feest van Hell & Metal. Bizar. Maar met een nieuw album na ál die jaren zijn ze terug van weggeweest. De nummers van Sol Invictus blazen wat nieuw leven in de setlist en maken dat Faith No More nog steeds rockt, waarbij de nummers perfect aansluiten met de hits in de rest van de set. De show was dan ook wat we konden verwachten en vermaakte een goed gevulde weide.

Mayhem

Zoals eerder aangegeven is extremere muziek op Hellfest iets populairder dan op andere festivals, maar Mayhem lokte minder volk dan we verwacht hadden. Toegegeven, de band is iets bekender wegens hun activiteiten buiten het podium, maar de show was er niet minder op. Heel donkere lichtshow met agressieve black metal. Vooral naar het einde van de show werden de klassiekers op het publiek losgelaten om een ultieme Mayhem ervaring te krijgen. Nummers als “Freezing Moon“, “De Mysteriis Dom Sathanas” en “Pure Fucking Armageddon” raasden als kogels door het hoofd. Een goede passage van dit Noorse powerhouse.

Obituary

Nog zo’n rots in de branding: Obituary is officieel sinds ’88 (en met een rustpauze) één van de grootste death metal bands van het Amerikaanse continent en hun invloed is daardoor ook navenant. Hun laatste album “Inked in Blood” doet het meer dan goed op de CD-markt en daarom krijgen we ook een vette show voorgeschoteld van 14 nummers. John Tardy zijn rollende rotte stem slaagt er telkens in om de haren op onze nek en armen te laten rechtkomen. Eindigen deden ze zoals verwacht met hun ultieme hit: Slowly We Rot.

Triggerfinger

Jepla, weeral Belgen op Hellfest. Gaat het dan toch de goede kant op met de muziek in Belgie? Triggerfinger stond maar liefst als headliner in The Valley. Veel volk was er niet en enkele Belgen kwamen hun steun betuigen. Niet verbazend natuurlijk want laat ons eerlijk zijn: Triggerfinger op Hellfest? Ruben, Paul en Mario maakten er alvast het beste van en kwamen ook wat promo maken voor hun laatste album “By Absence of the Sun”. Ongetwijfeld één van de beste exportproducten van België op de markt, maar beter voor een publiek dat iets minder metalminded is.

Scorpions

Duitsland en heavy metal zijn als een goede laag schuim op een versgetapte pint. Het één kan niet zonder het andere. In Frankrijk daarentegen is er ook veel volk voor deze krauts komen opdraven. Het geluid was echter nite van de partij. Verschillende malen viel de muziek weg en dus ook ons enthousiasme. In vergelijking met hun optreden op Graspop een hele tijd terug waren we niet meer te overtuigen. De zang was flauw en soms naast de toon… Geloof andere reviewers niet te snel als ze zeggen dat dit kick-ass of legendarisch was, want wij verwachtten er veel meer van. Van de 18 nummers die ze naar voren brachten zijn er niet veel die ons echt meekregen. De encore van “Still Loving You” en “Rock You Like a Hurricane” maakte wel iets goed, maar de nasmaak van een potentieel super optreden dat niet lukte was even te bitter

Venom

Oh fuckyeah hier hadden we zin in! Eindelijk. En wat voelde het speciaal om foto’s te trekken vanuit de fotopit, op nog geen meter afstand van deze helden. Als Black Metal goden, en grondleggers van bijna alle extreme metal konden ze op geen betere plaats optreden dan in The Temple op Hellfest! Nog geen seconden na het begin laten ze de hell-honden op ons los, met de gekende demonische basslijnen, waarop een diepduister eargasm volgt. Zoals op de foto’s te zien is gaat Cronos volledig in het optreden op, met de nodige gezichtsuitdrukkingen, en geeft zo na al die jaren nog steeds een geweldige show weg, waarbij de crowd tot uitzinnigheid wordt gedreven.

Waar we al weinig pyrotechnics hadden gezien misten deze wel ook bij Venom. Was er toch een probleem met de pyrotechnics op Hellfest? Cronos vermeldde zelf dat ze het zelf ook niet ok vonden, maar dat er een rare regeling was waardoor het niet mogelijk was om alles te regelen… Maar hoewel dit een mooie extra was geweest, was dit optreden zelf al goed genoeg.

We twijfelden sowieso niet meer aan waarom deze grondleggers een inspiratie vormden voor zoveel bands en toch miste er nog iets… Iets met een album/nummer dat een volledig nieuw subgenre inspireerde en stichtte… En dan werd er toch nog afgesloten met Black Metal, overgaand in Witching Hour, een perfecte afsluiter van een geweldige set in Hell.

Lay down your soul to the gods rock ‘n’ roll!

Marilyn Manson

Hierna zijn we nog vertrokken om een stuk Marilyn Manson te zien, maar dat hadden we eerlijk gezegd beter niet gedaan. Het lukt Brian niet, het lijkt alsof hij de volledige set beu is en er komt geen sprankje passie vanaf. Een routinejob waar weinig leuks aan te zien of horen was. We zagen dit dan ook in de reactie op de weide, die van voor dat wij toekwamen eigenlijk al leegliep, en aan de reactie van het publiek die, zelfs na veelvuldige aanmoedigingen, wegbleef. Een stilte en awkwardness wanneer the Pale Emperor vraagt om BH’s op het podium te gooien en er wederom geen reactie volgt. We weten nog steeds niet of het geluid nu weer uit was gevallen of dat gewoon iedereen, including the Emperor himself, met stomheid geslagen was. Hij doet nog een moeite voor The Beautiful People- als einde van zijn show, maar zelfs dat valt niet meer in de smaak. Bummer en dit voelt echt zielig. Een bleke imitatie van een Antichrist Superstar van Shock Rock. Helaas.

[tabby title=”Day 3″]

Op onze derde dag in Hell smelten we weer uit onze tent en begeven we ons snel naar het festivalterrein om in de koele tenten van de Altar en Temple te gaan staan. Red Fang staat elke keer op onze planning, maar hebben we helaas weer gemist. We beginnen ons af te vragen wat het toch is met ons en die band missen. Anyway, we gingen alsnog opgewekt op weg naar ons eerste optreden van de dag.

Dark Tranquillity

Na de fantastische passage op Graspop vorig jaar keken we er erg naar uit om deze band terug aan het werk te zien. De set was korter en op het hoofpodium komen ze toch wel minder over dan in een donkere marquee. Ondanks dit feit hebben ze toch het volk meegekregen en ervoor gezorgd dat de wei aan het meezingen was. De zanger zelf is ook een sympathiek figuur. Het geluid zelf was ook weer minder en na 3 nummers een gepast plekje te zoeken op de wei, konden we bakken in de zon en genieten van de muziek. Die Zweden doen dat goed!

Khold

Hierna konden we ons weer veilig wegsteken in onze donkere grot van de Altar en Temple. Dit maal voor Khold, een Noorse black metal band die we eigenlijk nog niet echt kenden. Ze hebben blijkbaar al getourd met o.a. Behemoth en Satyricon, en wauw, wat een show gaven deze Noren weg. Een strakke, intense set, that’s how we like it. We besloten alvast dat we op Wacken terug een show van deze mannen mee zouden pikken. Jammer genoeg is er geen Livestream, maar bekijk vooral de foto’s hieronder voor een idee van hoe de show was.

Exodus

Voor Exodus waagden we ons aan de Mainstages, waar we in de vlakke zon, maar met een karaf frisse wijn, konden genieten van een thrash feestje. Ondanks een knallende set, waren er al veel mensen aan het crashen of zonnebaden in de warme zon.

Morgoth

Morgoth zal na deze zomer een succesvolle tour achter de rug hebben. Met passages op Hellfest, Wacken en Summerbreeze krijgen ze zeker de mogelijkheid een schare fans bij te maken. Wijzelf houden van de vettige sound die deze band kan voortbrengen en nummer zoals Snakestate en God is Evil zijn nummers die meer draaitijd verdienen. Het optreden zelf was echter door geluidproblemen niet fantastisch. Gewoon een leuk optreden om mee te pikken in de schaduw op een zonovergoten dag.

Alestorm

Wat een feestje was het weer met onze favoriete piraten. Blijkbaar dacht heel Hellfest er zo over, want de tent stond niet alleen belachelijk vol, de hoeveelheid publiek ging achter de tent nog 2x verder. Opblaashaaien en crowdsurfers vlogen blij in het rond (en kwamen zelfs van buiten, achter de tent), en ook wij mochten genieten van menig moshpit. Dansen, en om de dorst te lessen gooiden we er ook wat Captain Morgan tegenaan. Christopher zou trots op ons zijn geweest. De setlist bestond voor de Alestorm-fans alleen maar uit hitjes, en met het nieuwe nummer Drink ging echt iedereen uit zijn dak.

Ilse wilde nog naar voor om in de fotopit foto’s te nemen, maar het was gewoon onmogelijk om aan de fotopit te geraken. Met de camera stevig tegen het lichaam aangedrukt een poging gewaagd met te crowdsurfen naar voor, maar de eerste 3 nummers, en dus ook de kans op foto’s, waren al gedaan. Helaas! Hierbij wel een sfeerfoto inclusief opblaashaai. Op deze warme zomermiddag liet Alestorm een uitzinnig maar ook een (door de moshpits en het dansen) vermoeid publiek achter.

Cannibal Corpse

The Altar zag er weer gezellig uit met de komst van Cannibal Corpse. Hun populariteit blijft toch nog steeds teren op de nummer waar ze mee zijn doorgebroken. Het optreden zelf was eigenlijk gewoon standaard. De blastbeats vliegen je immers om de oren en de lage frequenties van de zang van corpsegrinder waren tot heinde en ver te horen. Goed maar niet overdonderend.

Samael

Samael brach een ode van hun album “Ceremony of Opposites”. Hoewel de recentere fans van deze band wel eens raar opgekeken zullen hebben is voor oude rotten, die de black metal roots van deze band ook wisten te smaken, een leuke verfrissing. Ook postief aan deze band is dat elke tour die ze doen heel anders is dan de vorige. In de 4 keer dat we Samael gezien hebben is er niet 1 optreden dat lijkt op het andere. Zo houdt de band het voor zichzelf en vooral voor de fans interessant.

At the Gates

De melodic Death metallers van de Zweedse formatie At The Gates zijn nu toch al een tijdje terug op zwier en dat zal de metalscene geweten hebben. Veel tralala en promo rond hun terugkeer, maar het enthousiasme dat in band zit is zeer aanstekelijk. Een ware slaughter of the soul was het niet. Maar niet getreurd er was nog meer dan genoeg te zien op Hellfest.

In Flames

In tegenstelling tot op Wacken gaf In Flames op Hellfest een geweldige show weg. Wellicht lag onze voorkeur voor de show op Hellfest ook aan de setlist, waarbij er minder nieuwe nummers waren. Een vet feestje, en met een opener als Only for the Weak sprong iedereen gretig mee. We hoorden verschillende klassiekers en de sfeer op de overvolle weide was geweldig. Iedereen zong luidkeels mee en ondanks de kou die er insloop op dit uur kon In Flames iedereen warm maken.

Triptykon

Hierna was het tijd voor Triptykon in de Temple. Deze Zwitserse band speelde weer de nodige covers van Celtic Frost, de vorige band van Thomas Gabriel Fischer. Hij brengt op deze manier, samen met de rest van de band, een intense set voor zijn nieuwe project. The Temple stond goed vol op dit late uur, en ondanks de kou buiten was er een intieme en warme sfeer.

Arch Enemy

Zoals altijd, en zoals te zien op de Livestream, zette Arch Enemy weer een stevige set neer. Alissa zorgt nog altijd voor een wervelwind en doet menig hart sneller slaan. Ook showt deze frontvrouw af en toe haar Canadese roots, en spreekt ze af en toe een woordje Frans om de fans op te zwepen. In een overvolle tent gaat niet alleen de frontrow uit zijn dak. Een hele strakke set en sterke afsluiter van de 2015-shows in de Altar.

Korn

Korn is een band die (als zovele namen op deze affiche) steeds weer een topprestatie levert op het podium en een massa hits ten berde kan brengen. Deze keer hebben ze echter een andere aanpak gehad. Deze tour stond in teken van het self-titled debuutalbum. Munky gaf eerder duiding bij deze keuze: “You can tell we were just kids and we were developing, uncovering and polishing a sound that we didn’t know was going to take off so much. A lot of other bands — guys in bands come up to me now. Young bands say, ‘You’ve inspired us.’” Wij vonden het alvast een geslaagde opzet en het is fijn om meer bands te zien die een album in plaats van enkel de hits te zien brengen, zeker voor de metalheads die nu al een tijdje meedraaien en het oude recept beugezien zijn.

In Extremo

In Extremo is zo een band die iedereen eens gezien moet hebben ongeacht het feit dat je de muziek, de sfeer of de taal niet goed vindt. Het is een cultureel symbool dat zowel de Duitse als voor een groot stuk de Europese cultuur in hun muziek steekt. Hoewel je zou denken dat de Duitse band niet zo populair zou zijn in Frankrijk, is er toch nog veel volk op het late uur komen opdagen. 13 onweerstaanbare nummers kregen we te horen. Een volks feestje waar gedanst kan woorden. Ook is dit zeker een aanrader voor de metalkoppeltjes onder ons. Nummers zoals Rasend Herz en Küss Mich doen toch altijd de oogjes fonkelen.

[tabby title=”Extra”]

Interview Ensiferum

Na de nodige afkoeling met wat wijn in de schaduw van de bomen in de VIP, probeerden we de Franse persverantwoordelijke in de Pers-tent uit te leggen dat we een interview hadden. Na wat geblader, gebrabbel en moeilijke gezichtsuitdrukkingen werden we dan toch in de richting van één van de interview-ruimtes gewezen, waar Sami al zat te wachten. Het was een heel leuk gesprek, Sami is echt vriendelijk en een awesome kerel. Ook ziet hij er wat liever uit dan op het podium. Check vooral het interview hier.

Vuurwerk

Er was een lege ruimte op de Running Order, waar blijkbaar vuurwerk stond ingepland voor de 10-jarige verjaardag van Hellfest. En we moeten wel zeggen, dit is echt het mooiste vuurwerk geweest dat we ooit al hebben gezien, inclusief een Hellfest-logo waaruit nog extra vuur kwam. Plus het was mooi gesynchroniseerd op de tonen van onder andere AC/DC en Queen, … Hieronder vind je er een filmpje van, en wij zouden zeggen: uitkijken tot het einde!

Wat ons nog opviel:

• De crowd was bij veel optredens echt heel tam.
• Crowdsurfen mag, maar niemand in Frankrijk kent precies de ongeschreven regels en vriendelijkheid om anderen te waarschuwen door een tikje op de schouder, of ze laten mensen gewoon vallen. Ze zijn in ieder geval precies niet zo goed in crowdsurfers dragen. Prepare to crash on your head.
• Waar er op bijvoorbeeld Graspop af en toe iemand ligt te crashen, ligt er op het terrein van Hellfest opvallend veel volk over het terrein verspreid te slapen.
• Aan de andere kant ligt er niet veel vuilnis op de weide. Er zijn veel vuilbakken, harde bekers, mensen doen er echt aan recycling = propere weide.
• Het was echt fucking warm en de Mainstage-optredens waren eigenlijk bijna niet doenbaar (of wij zagen gewoon, haha).
• Daartegenover staat dat de nieuwe Altar en Temple echt geweldig en awesome waren, goed koel bleven, en je er alles zelfs van buiten de ‘tenten’ nog goed kon zien.
• Ook waren er tussen de Altar/Temple en The Valley normale toiletten, zo ook achteraan bij de Mainstages (tegen de drankstandjes onder het Reuzenrad), dit was blijkbaar ook nieuw itt de vertrouwde Dixi’s.

Laatst is er nog dit…

Aan het einde van de avond is er nog de mogelijkheid om het feestje nog wat verder te zetten op de camping met Concours de Caddies, waarbij de zatte elite van de camping op elkaar inramt met winkelwagentjes, en ja: dat is net zo chaotisch als het filmpje.

Hierbij worden er in verschillende mate lichamelijke letsels veroorzaakt, maar aangezien het Rode Kruis ervan weet en erbij staat te lachen, zal het meestal wel goedkomen. Met de kregen ahoo ahoo racen ze de nacht door en als een security-dude het durft op te breken, breekt er een volledige hell los om de karretjes terug te krijgen “Libérez les caddies!”

https://www.youtube.com/watch?v=edIbFRU0zVc

[tabbyending]