The Darkness zorgde in de Vooruit voor een volle zaal en een vet feestje op 4 februari 2016! Democrazy organiseerde deze avond voor ons in de balzaal van de Vooruit, met The Darkness en The River 68’s.
Een unieke kans om The Darkness nog eens te zien, want op deze Europese tour staat er maar één Belgisch concert ingepland, dat ook direct het laatste concert van de ‘Blast of Our Kind’ tour is. De Engelse glamrockband is dit moment op tour voor hun nieuwe album ‘Last of Our Kind’, dat uitkwam in juni 2015. De band werd beïnvloed door bands als AC/DC, Queen en Thin Lizzy. In 2002 werd de band wereldberoemd met ‘I Believe in a Thing Called Love‘, wat je hier onder aan het artikel ook kan beluisteren. Met een echte glam-waardige geschiedenis wordt de band nog steeds geprezen om de hoge kwaliteit van de albums. Ook speelt sinds 2015 de zoon van Roger Taylor (de drummer van Queen) bij The Darkness. En hier is – zo vader zo zoon -, ook Rufus Taylor de drummer!
Ik verwachtte vantevoren alvast een avond vol vette, harde, rock ‘n’ roll in een glam jasje.
De zaal staat al goed vol als het voorprogramma The River 68’s begint. De twee broers brengen Rock ‘n’ Roll / Rock ‘n’ Soul uit Glasgow met invloeden van Led Zeppelin, The Black Crowes, The Byrds, The Beatles en The Rolling Stones. Eerlijk gezegd kunnen zij mij niet echt overtuigen. In tegenstelling tot een super-energiek The Darkness komt dit wat flauw over en ondanks wat pogingen heen en weer, krijgen ze het publiek ook niet volledig mee. Het valt mij op dat er veel mensen gewoon aan het praten zijn en dit is redelijk duidelijk te horen. Verder is het niet slecht, maar de mensen die duidelijk op The Darkness aan het wachten zijn raken hierdoor niet in de juiste mood.
Gelukkig maakt dat voor The Darkness niet uit.
‘The Arrival’ van Abba wordt eerst afgespeeld in een volledig donkere zaal, waar sommige mensen blijkbaar niet goed tegen konden en licht begonnen maken met hun gsm. Maar dan lichtte het logo van The Darkness backdrop op, en vanaf de eerste seconde stormt de band energiek het podium over en krijgen iedereen mee in een set van uitbundigheid, strakke muziek en Britse humor.
Justin Hawkins bespeelt het publiek als een ware (enigszins spastische) meester, met een geweldig accent, en haalt nog steeds de indrukwekkend hoge noten. Vanaf het begin is er enorm veel publieksinteractie, die totaal niet storend is, maar juist geweldig ontvangen wordt. We krijgen verschillende straffe uitspraken te horen en weten al vanaf het begin dat mr. Hawkins blijkbaar urine bij zijn flesje water doet om zijn stem in topvorm te houden. Een tip voor alle zangers aanwezig.
Hierna volgt een spastische en energieke set en het lijkt dat onze frontman erg veel van zijn eigen kont houdt, want die komt alvast heel goed in beeld. De Britten spelen 9 nummers van eerste album ‘Permission To Land’ uit 2003, en dit wordt dankbaar onthaald door een uitzinnig publiek. Alle bandleden geven het uiterste van zichzelf en stralen in hun solo’s.
Al bij het 3e nummer (‘Black Shock‘) gaan de kleren uit. Een stomende Hawkins schudt al zijn ledematen heen en weer waardoor het niet echt geweldig lukt van de eerste keer, maar dan kan hij toch verder gaan in bloot bovenlijf met bretellen. We mochten 3 nummers fotograferen, maar hij lijkt toch al ongeduldig te worden en port bij het refrein al met zijn microfoon in de lens van de fotograaf naast mij, alsof de camera zou moeten meezingen. Ik ga alvast verder van het podium af staan, en merk later dat hij een andere fotograaf zijn camera nog heeft afgepakt. Vreemde kuren, die Justin.
Anyway, verder met wat publieksinteractie over ons Belgische eten, de opmerking dat french fries niet Belgisch zijn (oh no he didn’t!) en de volgende openbaring:
Beer is no food, I’ve come to accept that. Except maybe if you freeze it.
Bij ‘Friday Night’ krijgen we een voorbeeld van een The-Darkness-Show over 10 jaar, inclusief raar gedrag en een chill-modus van de zanger. Wat later krijgt hij met zijn opmerkingen tijdens ‘Get Your Hands Off My Woman’ verschillende jassen en andere kledingstukken toegesmeten, die hij vervolgens (in een inmiddels heel warme zaal) gewoon aantrekt en verder doet met de show.
Na ‘Stuck In A Rut’ krijgen we een heuse cursus “bouncen”. Iedereen in het publiek zou op en neer moeten bewegen, ook als ze dat normaal niet doen. Als het niet lukte mochten we ook half bouncen met onze voeten op de grond, en daar deed uiteindelijk heel het publiek gewillig aan mee aangezien de klassieker ‘I Believe In A Thing Called Love‘ werd ingezet. Een uitzinnig publiek stuitert dus rond en roept zijn keel hees, wat een feestje!
Dan gaat alles uit en we denken na een tijdje toch dat het gedaan is, aangezien er al opgeruimd wordt op het podium en het toch echt wel lang duurt voor een encore. Maar als de Britten toch het podium nog opsprinten voor 2 bisnummers, zien we waarom het misschien iets langer geduurd heeft: Hawkins is teruggekeerd in korte lederhosen! Tijdens het laatste nummer “crowdsurft” meneer dan nog al zittend op de roadie zijn schouders door het publiek, tot hun grote plezier.
Over het hele optreden blijft het geluid en de kwaliteit van de muzikanten geweldig, wat dit naast alle grappige opmerkingen maakt tot een waanzinnig optreden als laatste show van de tour.
Dan volgt er nog een sentimenteel einde en afscheid… omdat het de laatste keer is dat ze spelen, toch voor een tijdje, en ze zogezegd niet weten wanneer ze nog gaan optreden. En waarom ze blijkbaar dus gespeeld hebben alsof laatste keer ooit was. Dat verklaart veel!
Om af te sluiten: I Believe In A Thing Called Love, en ik denk dat de rest van de zaal dat volledig met mij eens is!
Setlist:
Intro: Abba – the Arrival
1. Barbarian
2. Growing On Me
3. Black Shuck
4. Mudslide
5. Givin‘ Up
6. Roaring Waters
7. One Way Ticket
8. Love Is Only A Feeling
9. Friday Night
10. English Country Garden
11. Every Inch Of You
12. Rack of Glam
13. Get Your Hands Off My Woman
14. Stuck In A Rut
15. I Believe In A Thing Called Love
Encore:
16. Street Spirit (Fade Out) (Radiohead cover)
17. Love On The Rocks With No Ice
